Iedere zaterdag verschijnt hier een column van Rolf Slotboom.
Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.
Catenaccio loont
Wij Nederlanders zijn een apart volk waar het komt op sportbeleving. Vaak respecteren we niet zozeer de winnaar, nee we letten juist heel erg op wie nu precies het “mooiste voetbal” zou hebben gespeeld. Want wat zeggen we als we weer eens in de laatste minuut zijn verslagen door Duitsers, of weer met 1-0 zijn geklopt door Italianen? Dan zeggen we: “Ja, maar we waren beter.” “Zij hebben maar één kans gehad, wij wel vier.” Of de klapper van de week: “Maar wij hadden het meeste balbezit.”
Het zal duidelijk zijn: Wij Nederlanders zijn niet zo goed in het kijken naar de bottom line. En die bottom line is: In sport gaat het niet om schoonheid, het gaat om presteren. Winnen, dat is het enige wat telt.
Wie kijkt naar de voetbalhistorie, zal zien: Catenaccio loont. De Italianen in ’82, dat was verdedigend voetbal in het kwadraat. De Duitsers in ’74: Betonvoetbal, en met een spits die “niet kon voetballen” – volgens onze standaard dan. Brazilië met Romario & Bebeto, zomaar uit het niets wereldkampioen – nadat het team eens een keer de nadruk had gelegd op de defensieve organisatie. En zelf ons eigen Nederland, dat haar enige hoofdprijs in de historie haalde met een elftal zonder vleugelspelers – nee sterker nog, met slechts één echte spits.
Het zal duidelijk zijn: In het voetbal wordt lekker aanvallen gewoonlijk niet beloond. En in het poker is het al niet anders. Jarenlang heb ik mijn brood verdiend door het doen van maar één ding: Zelf vrijwel geen initiatief nemen, maar gewoon dag na dag wachten op dat ene foutje van mijn tegenstander, op het benutten van die ene kans die altijd wel kwam. En als ik die fout dan keihard had afgestraft en de chips kwamen wederom mijn kant op – wel, dan noemde men het gewoon “geluk”. Geheel volgens onze Nederlandse traditie.
