Iedere zaterdag verschijnt hier een column van Rolf Slotboom.
Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.
Het Pokerface & De Decolleté
Soms overkomt het je wel eens. Je raakt aan de praat met een aantrekkelijke dame, van wie je denkt: ‘Shit, wat is zij prachtig. Hoe kan ik haar zo snel mogelijk richting mijn slaapkamer leiden?’ Dus kom je met wat verhalen, vertel je een paar grapjes, en ja zowaar – ze lacht vriendelijk terug. Je ruikt je kans, maar bent je ook terdege bewust van het gevaar: dat je je ogen maar moeilijk kunt weghouden bij die ene plaats. Dat je ogen steeds weer terugvallen op dat prachtige decolleté, op dat snoeptafeltje waar je wel naar wilt blijven kijken. (Voor de wat minder poëtisch ingestelde lezer: We hebben het hier dus over een geil wijf met lekkere dikke tieten. Zitten we nu weer op dezelfde golflengte, ja?)
Hoe dan ook, je weet dat als je te vaak naar beneden kijkt, ze op een gegeven moment beledigd zal zijn. En dus doe je je best om haar recht in de ogen te kijken, en om haar te complimenteren met die mooie ketting, die leuke schoenen. En het is mooi weer inderdaad, ja dat heeft ze goed gezien. Alles – zolang het maar niet gaat over die tieten. Want ze heeft ze wel, natuurlijk; ze weet het maar al te goed. Immers, ze heeft ze zelf zo prominent uitgestald, en het lijkt dus waarschijnlijk dat dat niet per ‘ongeluk’ zo is gegaan. En jij ziet ze wel, ook dat is vrij duidelijk. Sterker – je zou wel blind zijn als je ze niet zag. Maar jij speelt hier de rol van de coole gast die juist wat verder kijkt – niet van die banale kerel met het kwijl uit zijn mond.
Nu moet ik eerlijk zeggen: zo vaak overkomt het me nu ook weer niet, hoor, dat ik met zo’n lekker meisje aan de praat geraak. In alle eerlijkheid: het gebeurt mij eigenlijk vrijwel nooit. Meestal zien die mooie dames me wel staan en soms maken ze zelfs een kort praatje – maar gewoonlijk lopen ze dan toch weer de deur uit met de gemiddelde sportschoolboy. (U weet wel: Zo’n spierbundel met IQ schoenlepel.) Maar die éne keer dat het wel gebeurt, tja dat blijft natuurlijk behelpen voor het pokerface – gestoord door zo’n decolleté net onder ooghoogte. Ja, zelfs voor een ervaren pokerprof als ik, die toch onder alle omstandigheden eenzelfde gezichtsuitdrukking zou moeten kunnen veinzen, zelfs voor zo iemand blijft het dan enigszins behelpen.
Het was tijdens een groot Europees pokerevenement, dat één van die – voor mij, helaas zeer schaarse – momenten plaatsvond: een werkelijk prachtige jongedame kwam op mij af. Nu was het misschien niet geheel toevallig dat ze naar mij toe kwam. Immers, de dame in kwestie en ik hadden in een ver verleden eens een kleine affaire gehad. Kleine affaire, of misschien beter gezegd: een high-speed liaison van zo’n minuutje of zes – ach, u kent het waarschijnlijk wel. Hoe dan ook, we hadden elkaar dus reeds enige jaren niet meer gezien. Maar toen ze op me af liep, zag ik het direct: ze zijn gegroeid. Mogelijk had de dame in kwestie veel Brinta gegeten of veel Nutricia naar binnen gewerkt, één ding was duidelijk: Haar kleine, bevallige B had zich miraculeus ontwikkeld tot een zeer ruime, en zonder twijfel ook zeer mooie C. Ik kon het niet helpen: kijken naar iets anders was simpelweg fysiek onmogelijk.
Gelukkig maakte het in dit geval niet veel verschil. De dame omhelsde mij enthousiast, en liet er geen misverstand over bestaan dat de interesse wederzijds was. Dit ontging evenmin de partner van deze dame – laten we hem Paolo noemen, eveneens een pokerspeler. Normaal gesproken de coolheid zelve, sprong hij nu razendsnel uit zijn stoel aan de andere kant van de ruimte, om zich binnen twee seconden tussen ons beiden te kunnen voegen.
‘Rolfie!’ lachte hij mij toe. ‘Rolfie my friend. How are you?’ We waren al een paar dagen samen in één en dezelfde ruimte geweest, en hij had nog geen woord met mij gewisseld – maar nu rolden de woorden soepel uit zijn mond. ‘My friend, please meet my girlfriend Lisa. She’s beautiful, isn’t she?’ ‘Yes Paolo’, antwoordde ik. ‘That’s just what I was telling her – that she has such beautiful eyes.’
De dame in kwestie schudde eventjes met haar decolleté, en toen trok Paolo haar terug uit de gevarenzone. Lisa draaide zich om naar mij, en gaf nog één laatste knipoog. Ik had het juiste antwoord gegeven.
