De Week met Rolf & Gerthein – Week 42

Iedere week bespreken Rolf Slotboom & Gerthein Boersma op informele wijze niet alleen de pokerwereld, maar ook hun eigen beslommeringen.Op droogkomische, satirische en soms zelfs roddelachtige wijze delen zij iedere week hun opvattingen met PokerCity, door de lezer een blik te gunnen op hun ongecensureerde mailverkeer.

Elke woensdag verschijnt zo’n mail online, en de week erop de reactie van de ander.

Eerdere edities: klik hier

Week 42

Boersma >>> Slotboom

Eeeeej, jongen!

Sommige goede ideeën komen echt te laat. Ineens bedacht ik dat het toch eigenlijk wel jammer is dat we, in deze reeks “Weken Met…”, nooit overgegaan zijn tot het noemen van onze persoonlijke Pokerspeler van de Week. Het had deze verplichte nummertjes (jouw term!) een stukje extra actualiteit meegegeven. En we hadden aan het eind van het jaar een fraai lijstje van 52 smaakmakers gehad, waaruit we misschien zelfs wel een zelfgekozen jaartopper hadden kunnen pikken. Prachtig!

Nu is het, met nog een weekje of tien op de scheurkalender, wel erg mosterd-na-de-maaltijd om dit briljante plan (al zeg ik het zelf) alsnog in te voeren. Maar het staat vast dat, als ik dat wel zou doen, ik deze week geen enkele moeite had gehad om een toepasselijke man of the hour aan te wijzen. Want wie anders had ik kunnen noemen dan onze kersverse Nederlands kampioen, de man die het afgelopen weekend met overtuiging de titel binnensleepte in zijn hometown Rotterdam. Zijn naam – moment, ik moet éven spieken in het PokerCity Live Report – is Lex Veldhuis. Mogelijk heb je wel eens van hem gehoord? Sterke speler, ziet er goed uit, is gevaarlijk.

Het zal je bekend zijn dat ik een aartsrationalist en atheïst ben, maar mijn ongeloof op pokergebied begint toch enigszins te wankelen. Want alleen de pokergoden kunnen toch verzinnen dat, uitgerekend in het jaar waarin jij je ongekend kritisch uit laat over ’s mans prestaties, deze persoon erin slaagt om precies díe titel te pakken die ook op jouw palmares het pronkstuk mag heten. Een titel die jij sedert 2005 – aan ’t eind van menig column, in vele flapteksten en op diverse dvd-covers – hebt uitgemolken tot de spreekwoordelijke uiers eraf vielen. En: een overwinning die, en passent, jouw kansen in de Poker Inside Fantasy Poker League weer nieuw leven inblaast. Ironischer dan alle misplaatste voorbeelden van ironie in Alanis Morissettes ironisch getitelde hit ‘Ironic’ bij elkaar? Signs point to yes.

Maar goed, laat ik die oude koe niet helemaal uit de sloot trekken (ik beloof: dit was voorlopig de laatste melkveeteelt-analogie). Pogingen jou tot een fittie te ontlokken zijn immers gedoemd tot falen, daar je ook alweer uiterst sportief reageerde op de Valkenburg-column van vorige week (die ik overigens niet per se linkte om te stoken hoor; dat was meer het feit dat ik een flauw Koffietijd-bruggetje tussen de beste man z’n achternaam en een recente HCSOP-lokatie niet kon weerstaan). Je hebt trouwens gelijk: Pauls column was allerminst hatelijk. Ik bedoel, zelfs ík heb wel eens lelijker dingen geroepen over bekende figuren in de Nederlandse pokerbiz. Ik! Oké, ik heb een keer over iemand – laten we ‘m ‘Bilbo’ noemen – gezegd dat als ik in één kamer zou worden opgesloten met hem en Osama Bin Laden en ik bewapend zou zijn met één geweer met slechts twee kogels, dat ik dan twee keer op deze pokerhobbit zou schieten… maar die opmerking moet je in z’n context zien!

Gelukkig hoef ik je niet meer te vragen wat je er nou vindt van het hele Dutch Open verhaal tegenwoordig met slechts één toernooi wordt afgewikkeld – eentje met een structuur die in bepaalde kringen wel met een in Las Vegas veel gespeeld dobbelspel is vergeleken, bovendien. Want die vraag stelde ik je vorig jaar al, vooruitlopend op het Nederlands Kampioenschap van 2009, en wel in deze vorm:

Gerthein: In jouw tijd was het Nederlands Kampioenschap nog een happening met voorrondes en een finale. Nu is het gewoon één €1.000 event. Is dat een ontwaarding van de titel?

En jouw respons:

Rolf: In één woord: Ja. Vroeger was het ook al niet goed omdat de voorrondes met rebuys waren, en dus hadden de diepste zakken/grootste gokkers significant meer kans op kwalificatie dan de ‘verstandiger’ spelers waaronder ik ook mijzelf schaar. Maar één enkel toernooi… dat vind ik nog slechter.

Nu siert het je dat je toegeeft dat de manier waarop het NK in jouw tijd georganiseerd was, ook niet ideaal was… al leest de goede verstaander in die kritiek ook een extra applaus-voor-jezelf terug, aangezien de haken-en-ogen van weleer voor jouw speltype juist een extra handicap vormden! Dat dit citaat stamt uit oktober 2009 geeft in elk geval aan dat de identiteit van de winnaar van 2010 geen rol speelt in je oordeel.

We kunnen het erover eens zijn: het blijft raar dat het winnen van een ‘gewoon’ €1.000 toernooi nu verbonden is aan zo’n toch prestigieuze – of op z’n minst prestigieus klinkende – titel. Ik zet ‘gewoon hier tussen aanhalingstekens, aangezien – zoals Peter Dalhuijsen vorig jaar in diezelfde interviewreeks stelde – het veld waarschijnlijk wel significant zwaarder is doordat op zo’n titel simpelweg betere spelers afkomen. Toch blijft het één event en zou met een voorronde-structuur op z’n minst de variantie eruit gehaald worden.

Dus, volgende keer als jij en Nicky met de heren van het HC spreken, kunnen jullie misschien ook een heroverweging van het hele NK-verhaal meenemen. Ideaal zou, in mijn optiek, een deepstacked Invitational Event zijn. Zeg, voor een mannetje of 45. En wie krijgt een uitnodiging in de bus? Dat wordt bepaald door prestaties in de HCSOP-events van de twaalf voorgaande maanden. Die worden immers keurig bijgehouden door onze eigen thuisbasis, PokerCity; scroll naar boven en ziet de top vijf van 2010 al keurig staan.

Nu is die specifieke top vijf samengesteld op basis van voor HCSOP-toernooiprestaties sinds begin dit jaar, maar je wilt natuurlijk ook de latere events – in elk geval de MCOP! – meewegen. In mijn opzet zou het NK dus ofwel aan het eind van het jaar, eind december/begin januari, afgewikkeld moeten worden, ofwel zou het in oktober kunnen blijven, maar vult ons aller Alex speciaal voor de gelegenheid een keer een datumrange van half oktober tot half oktober in (voor wie nieuwsgierig is wat dat voor lijst dat voor dit jaar had opgeleverd: zie hier). De prijzenpot zou dan gevuld kunnen worden door een klein beetje extra ‘juice’ te heffen in de overige events.

Of zo. Het is maar een eerste opzetje en ongetwijfeld is ook dit niet perfect, maar gevoelsmatig zou zo’n aanpak iets beter aansluiten op de titel ‘Nederlands Kampioen Poker’.

Waar je overigens groot gelijk in had: ik had erbij moeten zijn. En dan niet alleen omdat het toernooi – haken en ogen daargelaten – overduidelijk een winnaar van formaat heeft opgeleverd. Maar vooral omdat het inderdaad weer tijd wordt om mijn gezicht te laten zien in de Nederlandse pokerwereld. Je impliceerde het vorige week al en het is waar: de laatste tijd gebeurt het me te vaak dat het schrijven van deze column mijn enige pokergerelateerde activiteit is sinds, tja, sinds de vorige column veertien dagen daarvoor. En zelfs mijn spitsvondigheden en quasi-lollige weetjes kunnen dat maar met mate verhullen. Om maar een voorbeeld te geven: die zin over de ironie van Alanis Morissette gebruikte ik ook al in Week 5.

Tijd dus om weer wat nieuwe pokerervaringen op te doen, al was het maar om de laatste vijf afleveringen van deze mailwisseling wél fatsoenlijk te kunnen vullen. Gelukkig heb ik binnenkort die kans, want er schijnt begin november in de hoofdstad een kaartje gelegd te gaan worden. De Master Classics of Poker, dus: PokerCity gaat er weer knallen en ik mag daar weer een klein steentje aan bijdragen. Ik heb er zin in!

Wat gaat er precies gebeuren? Dat kan ik nu nog niet exact zeggen. Niet omdat ik een geheimhoudingsplicht hebt, maar vooral omdat ik mijn kruit nog één keer droog moet houden. Ik moet immers, voor het zover is, nog één van deze ‘verplichte nummertjes’ volkalken zónder MCOP-ervaring. Hopelijk lukt dat zonder uit te hoeven wijken naar het bespreken van volstrekt oninteressante microstakes-potten uit mijn homegame van het kaliber “Is vijf rode kaarten ook wat?”. Help het me hopen.

À bientôt!

– Gerthein

Eerdere edities: klik hier