De Verhalen van Kale – Vijf verhalen, één zege

Morgen gaat de Master Classics of Poker weer van start, dé toernooiweek van het jaar. Voor mij wordt het een bijzondere week, vooral nadat ik vorig jaar de €500 freeze-out wist te winnen. In vijf kleine stukjes vertel ik vandaag het verhaal achter de zege. Geen ‘flop komt’ verhalen, maar anekdotes die nog niet eerder verteld zijn.

In veel toernooiverslagen lees je hetzelfde terug: Keesje wint een flip van Pietje, waarna Klaasje Keesje ziek rivert (Klaasje, altijd lucky). Ik kan best over de drie gewonnen coinflips vertellen, of die ene keer dat ik een Klaasje pullde romantiseren. Het lijkt mij echter leuk om juist andere dingen te beschrijven, dingen waar je normaliter niet over leest. Deze vijf stukjes spelen allemaal een eigen rol in het verhaal achter mijn MCOP-overwinning.

***

1 – Het Kaartje: Koen de Bakker
Voordat we met de verhalen beginnen: ik zou in eerste instantie helemaal niet mee doen! Ik stond op het punt naar de Spanish Poker Tour in Sevilla af te reizen, waardoor ik pas halverwege de MCOP zou terugkeren. In ieder geval te laat om het €500-toernooi nog te spelen.
 
Toen de Spaanse reis op het laatste moment niet doorging wilde ik alsnog graag aan de €800 Bounty en €500 Freeze-out mee doen. Voor de Bounty was ik net op tijd, maar de €500 was stijf uitverkocht. De avond voor de €500 kreeg ik ineens een berichtje dat Koen de Bakker zijn kaartje wel wilde verkopen. De Team Everest Pro sprak de inmiddels legendarische woorden: “Je bent de tweede die een kaartje van me koopt Kale. Tim van der Zwet heeft mijn kaartje voor de €800 Bounty al gekocht.”

Moraal van het verhaal: Kaartje voor de MCOP kopen? Bel 0900-KOENDB.

***

2 – Het Overhemd: Roze
Ik geef toe, het roze overhemd dat ik tijdens de finaletafel droeg was wellicht niet mijn meest fashionable keus. Toch zit er een mooi verhaal achter.

Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf niet als een bijster bijgelovig persoon beschouw. Wel ben ik wat eigenzinnig in bepaalde dingen, maar goed, iedereen heeft natuurlijk zo zijn quirks. Anyway, na de eerste dag keurig in een zwart overhemd gespeeld te hebben krijg ik die nacht een droom. En niet zomaar eentje.

Ik zal het maar eerlijk bekennen: in plaats van over welgevormde, rondborstige deernes droomde ik die nacht enkel over de MCOP. Van de droom zelf weet ik niet veel meer, maar één ding is me zeer helder bijgebleven: ik speelde in mijn roze overhemd. En dus, waar de een zich met een goed ontbijt voorbereid en de ander gaat joggen, sta ik om kwart voor 12 in allerijl mijn roze overhemd te strijken. Jazeker.

Moraal van het verhaal: Real men wear pink.

***

3 – Het Lied: Copacabana
Alvorens de finaletafel begint moeten alle finalisten zich in de Cercle Privé verzamelen, de High Limit Area van het casino. Ik spiek om de hoek en zie dat er aardig wat mensen in de zaal zijn. Loeki, de PR manager van de MCOP, stelt mij nog even op mijn gemak, waarna ik als derde naar de finaletafel word geroepen.

Stiekem heb ik wel eens over dit moment nagedacht: wat voor opkomstnummer zou ik doen als ik een live finaletafel haal? Ik weet het in ieder geval zeker: lekker een 90s happy hardcore nummertje knallen. “Doe maar Paul Elstak”, schrijf ik als muziekvoorkeur op het blaadje. De speaker kondigt mij aan. Ik begin te lopen, high five mijn maatjes naast de ingang, loop als een eindbaas de zaal in en…

“Her name was Lola”

Wat?

“She was a showgirl”

Wat het ook is, it ain’t Paul Elstak. Juist op het moment waar ik zo naar uitgekeken heb schalt Barry Manilows Copacabana snoeihard door de zaal. De blik van de menigte spreekt boekdelen: wie is die dude in dat roze overhemd die op Barry Manilow binnenkomt? Mocht ik al streetcred opgebouwd hebben, dan is dat direct verdwenen. Ik ga zitten en Mark van der Loo begint sarcastisch te lachen. Zachtjes zingt hij: “Her name was Lola”. Nice.

Moraal van het verhaal: Bedankt hè, muzieklul van HC.

***

4 – De Ronde Cirkel: Julien Nuijten
Julien en ik go way back. Ik ken de Nuit al sinds hij als 13-jarig pikkie in Blaricum zijn eerste Magic-toernooi kwam spelen. Met een afro groter dan zijn gezicht was hij een gevalletje “okeeee”. Een jaar later leerde ik Julien wat beter kennen via Magic-toernooien. Al snel bleek dat er onder die gigantische afro een speciaal persoon zat. Aan alles merkte je dat hij de potentie had om heel groot in het Magic te worden. Dat hij op zijn 15e wereldkampioen Magic en later een zeer succesvolle pokeraar zou worden ging echter wel heel ver.

In 2007, tijdens mijn eerste MCOP, was Julien ook van de partij. Met grote bewondering keek ik hoe hij het Main Event speelde, terwijl ik het netjes bij een bankrolltechnisch verantwoorde €100 rebuy hield. Ondanks dat hij zes jaar jonger is keek ik wat dat betreft wel naar BaasJules op.

Een jaar later speelde ik inmiddels wat grotere live-toernooien en behaalde ik tijdens de Master Classics van 2008 mijn eerste leuke livecash. In het €2500 euro toernooi werd ik 21e, goed voor €4240. De rol van Julien in het geheel? Hij had dat toernooi keurig 50% van mijn actie.

Flash forward naar 2010. Julien en ik maken tijdens de €500 freeze-out eindelijk samen een diepe run in een mooi pokertoernooi. Aan het begin van de finaletafel sta ik 5e, terwijl Julien als runner-up begint. Ik vind het in ieder geval geweldig om met mijn oude Magic-maatje aan deze tafel te zitten, alsof de cirkel rond is. Voor Julien zit het helaas niet mee, hij moet er als 8e af. Toch staat hij enkele uren later aan de rail om mij naar de overwinning te schreeuwen.

Moraal van het verhaal: Soms zegt een foto meer dan duizend woorden.

***

5 – De Heads-up: Mark van der Loo
De finaletafel loopt gelukkig goed voor mij. Ik knal al snel naar de tweede stack, waar ik tot de heads-up blijf hangen. Chipleader is Mark van der Loo, die vanaf het begin van de finaletafel de leiding in handen heeft. Toevallig had ik Mark al een half jaar eerder ontmoet tijdens een SPT in Ibiza. Toffe kerel, bijzonder zelfverzekerd, maar wel met de bijpassende uitstraling. Van de dames aldaar was het kwijl echter bijkans van hun kinnen te vegen: “Omg, Markvendurloe!!!1!1!”

Wat blijkt: de beste man is een voormalig topmodel van Hugo Boss, doet het met deze dame, heeft huizen in Amsterdam, Ibiza, Parijs en New York en wordt alom beschouwd als dé standaard voor male modeling. Zoals woordkunstenaar Gerthein Boersma later iets te treffend omschreef: de Bald tegen de Beautiful.

Aan het begin van de heads-up zitten we allebei 45 blinden diep. Ondanks dat zijn net worth wat nullen meer is dan de mijne biedt hij mij een deal aan. Ik sla het beleefd af en besluit hem rustig leeg te grinden. Daarvoor is wel een belangrijke fold met een flush nodig (zoals hier beschreven staat), maar enkele handen later volgt er een, in mijn optiek, nog belangrijker moment. Ik raise second pair zonder kicker op de river voor value, omdat ik er vanuit ga dat hij een lager pair gaat callen. Iets dat ook exact gebeurt. Deze hand geeft mij het gevoel dat ik alles onder controle heb. Ik grind hem langzaam leeg en win een half uur later het toernooi.

Moraal van het verhaal: Wie is de Bald en wie de Beautiful?

***

Tijdens de finaletafel stromen steeds meer supporters toe. Bij de heads-up klinkt het na elke gewonnen pot “KALEEEE!!”. Heerlijk spelen zo natuurlijk. Na afloop zijn de flessen Piper-champagne niet aan te slepen en gaan wij uiteindelijk met zijn allen naar de Bubbels, waar we rustig door feesten. Toch, en dan wil ik niet als een pussy klinken, is juist onderstaande foto een van de dingen die mij van dit toernooi het meest bij blijft: de oprechte blijdschap van de anderen.

Morgen gaat de MCOP van 2011 voor mij van start met het €1500 toernooi. Het roze overhemd, een jaar niet gedragen, ligt gestreken klaar in de koffer. Eens kijken of ik Barry Manilow op mijn iPod heb staan.

– KaleGozer –

Lees hier meer columns van Yori ‘KaleGozer’ Epskamp >>>