Een van de gezelligste toernooiweken van het jaar zijn de Twente Classics in Holland Casino Enschede. Uitstekend georganiseerd door aardige en behulpzame mensen en een echte pokerfreak als brush die veel spelers bij naam kent. Alhoewel het in deze tijden “hoort” dat je als Ajacied alles verfoeit dat met deze gemeente te maken heeft laat mijn liefde voor de provincie zich maar moeilijk beteugelen.
FC Twente speelt dit seizoen nu eenmaal verdomd leuk voetbal en Holland Casino Enschede organiseert altijd een verdomd leuke week. Het is ook niet meer dan logisch dat het gezelligste toernooi van het jaar op deze kalender staat: het teamtoernooi.
Trip Report
Het teamtoernooi is een waar spektakelstuk en bestaat uit teams van twee spelers die afwisselend No Limit Hold’em en Pot Limit Omaha spelen. Blindlevels duren een uur en zijn onderverdeeld in twee maal 28 minuten kaarten en twee maal twee minuten wisselen. Doordat het halve veld constant langs de zijlijn staat wordt al snel het bier van stal gehaald en vindt men het na enkele uren niet eens zo heel erg om als wissel toe te moeten kijken.
Na een lange rit verschijn ik goedgemutst aan de start om het Hold’em-gedeelte voor mijn rekening te nemen. Voor Pot Limit Omaha, traditiegetrouw een van mijn zwakkere spellen, heb ik speciaal uit het Hoge Noorden “Het Kanon” per trein laten invliegen. “Het Kanon”, berucht in Leeuwarden en omstreken, staat erom bekend zijn mannetje in zieke Omaha-partijen te staan. Een prima uitgangspositie dus.
Tijdens het eerste half uur is alles nog rustig. Het bekende recept: een beetje aftasten en de bal in de ploeg houden. Na 28 minuten sta ik op om mijn plek aan “Het Kanon” af te staan, die het Pot Limit Omaha-bal mag openen. Met een half uur voor mezelf besluit ik lekker te gaan lunchen. De lieftallige bardame schuift mij een vers kopje koffie en een knapperige Panini ham/kaas onder de neus. Genietend van de heerlijke melange en de zoete aroma van mijn bakkie pleur bereid ik mij rustig voor op de aankomende wissel. Wellicht vraagt u, astute lezer, zich af waarom ik zo uitwei over triviale zaken?
Het toernooi zat er voor mij al op.
Mij compleet onbewust van wat zich op dat moment één etage hoger afspeelt zit ik schaapachtig te lachen als Rein “The legend of” Zijda en zijn kameraad, die wij om privacy-redenen niet zullen noemen, aan komen wandelen. Reins gappie ging tijdens een van zijn eerste Omaha-handen met AJJx allin op de turn waar het bord AA66 leest. Zijn opponent had gewoon keurig A6xx voor de nuts. Met Pot Limit Omaha is het namelijk verplicht twee kaarten uit je hand en drie van het bord te spelen, waar onze vriend op pijnlijke wijze achterkwam toen hij vernam met zijn AJ slechts twee outs te hebben. Deze kwamen niet, waardoor ze al snel aan de bar te bezichtigen waren. Mijn lach is nog niet van mijn gezicht verdwnen als niet veel later “Het Kanon” pardoes naast me staat.
Verschrikt kijk ik op mijn horloge, ik ben toch niet de tijd vergeten? Maar nee, het level loopt nog door. “Het Kanon” vertelt schoorvoetend zijn bust-out hand. De details laten we wederom om privacy-redenen achterwege, maar laten we het erop houden dat Rolf zou zeggen “dat was niet zo goed, jongen”.
Kübler-Ross Model
De gevoelens die zich hierna meester van mij maken laten zich sprekend volgens het Kübler-Ross model* beschrijven:
Stage 1 – Denial
“Nee man, je maakt een grapje he? We zitten 200 blinden diep, dat kan niet toch? Ik loop zo naar boven hoor, dit zijn geen geintjes vriend!”
Stage 2 – Anger
“Dus je overcallt [x] op een [x] bord terwijl er al twéé man allin waren asdhfsafh!%$#!^%#1?!”
Stage 3 – Bargaining
“Echt ál je muntjes kwijt? Kon je niet de river folden? Dan had ik met 2800 nog door kunnen spelen. Man, ik wil zó graag weer verder spelen, kunnen we niet opnieuw inkopen ofzo?”
Stage 4 – Depression
“Ik rij anderhalf uur naar Enschede om 28 minuten te kaarten en ik kan om drie uur ’s middags weer naar huis? Mijn leven.”
Stage 5 – Acceptance
“Vooruit, ik ga maar naar boven om de schade ter plekke gade te slaan. Wellicht dat ik wat kan bloggen voor de site.”
En dat is wat ik gedaan heb. 28 minuten heeft mijn toernooi in totaal geduurd, toen om vijf voor drie het nieuws mij bereikte dat mijn stack overleden was. Om vijf over drie stond ik met een blocnote chipcounts te noteren en om kwart over drie was de eerste slechte woordgrap op de site terug te vinden. Niet veel later liep ik ouderwets de microfoon onder iemands neus te duwen om een bad beat story op te vangen. Live reporten, het is zo gek nog niet.
Verliefd
Tussen het live reporten door vinden “Het Kanon”, Purrel en ik tijd om in het restaurant een hapje te eten. Waar hun verhalen vooral over zieke floats en mongoloïde bluffs gaan wordt mijn aandacht al snel afgeleid. In de verte zie ik iemand komen aandeinen. Naarmate ze dichterbij komt weet ik niet wat ik meemaak. Een kriebelend gevoel in de onderbuik neemt bezit van mijn gehele lijf. Tintelend van opwinding bestudeer ik de serveerster die door niemand anders dan Michaelangelo himself gesculptuurd kan zijn. Haar fantastische heupen wiegen zachtjes in het rond, terwijl haar pronte boezem langzaam bezit neemt van de knoopjes op haar tenue. Smekend staren ze me aan: “laat ons vrij!”. En on top of that de liefste blik die ik ooit in mijn leven gezien heb.
Godverdomme, ik ben verliefd. Verliefd op het blonde meisje van het restaurant.
Ontnomen van al mijn adem probeer ik mij te herpakken en steelse blikken met haar uit te wisselen, getimed met eloquent voorkomen hier en een schalkse glimlach daar. Het “zelfvertrouwen uitstralen” galmt als een mantra door mijn hoofd, maar hoe dichterbij ze komt, hoe meer ik mij een hoopje pudding begin te voelen. Mijn hart maakt een sprongetje wanneer ze de tafel bereikt heeft. Lief lachend en met zoetgevooiste stem vraagt ze vervolgens aan me:
“Whih u wha tuh drihkuh?”
In de verte hoor ik een naald abrupt van een langspeelplaat getrokken worden. Sorry?
“Khan ik uu wullech wha inshenkuh?”
Duigen. Dat is het enige woord waar ik nog aan kan denken. Mijn droom is in duigen gevallen. Twee ijsthee en een satéetje varkenshaas later (“heuhf t uu guhshmaek?”) neem ik met pijn in het hart afscheid van dit goddelijke wezen. “Vugheut juh dhie aaihped nhie?” roept ze me na.
Ik draai me om en tuur nog eenmaal in haar fantastische kijkers. Haar vader moet een dief geweest zijn, anders kan ze toch niet aan die diamanten in haar ogen gekomen zijn? Met rode ogen en dito koontjes kan ik nog net een “whu zheg juh?” uitbrengen, maar na enkele keren stamelend gevraagd te hebben wat ze nou in vredesnaam probeert uit te kramen blijkt dat ik de iPad van Purrel op tafel heb laten liggen.
Tukkers en ik, it’s just not meant to be.
– KaleGozer –
Valt me van je tegen, dat een intelligent persoon als jij afknapt op het accent/manier van praten.
Jammer, ik had beter van jou verwacht.
Met vriendelijke (Zachte)Groet.
Fruithof
(Niet boos, edoch teleurgesteld)
Valt me van je tegen, dat een intelligent persoon als jij afknapt op het accent/manier van praten.
Jammer, ik had beter van jou verwacht.
Met vriendelijke (Zachte)Groet.
Fruithof
(Niet boos, edoch teleurgesteld)
Hulde. Zouden meer mensen moeten doen, zonder poker toch een leuk stuk over poker “skrieven”
Hulde. Zouden meer mensen moeten doen, zonder poker toch een leuk stuk over poker “skrieven”
[x] Het Kanon
[x] Het Kanon
Ik tel hier weer een schier onuitputtelijke hoeveelheid taal-parels in een goed stuk tekst 😉
Keep going. En vwb dat teamevent. Het was voor mij ‘de eerste keer’ maar wat een heerlijke ontmaagding. Echt superleuk, vooral ook omdat 50% van het veld automatisch railers zijn …
Voor herhaling vatbaar en hulde voor HC Enschede voor organisatie/structuur. Dikke prima!
Ik tel hier weer een schier onuitputtelijke hoeveelheid taal-parels in een goed stuk tekst 😉
Keep going. En vwb dat teamevent. Het was voor mij ‘de eerste keer’ maar wat een heerlijke ontmaagding. Echt superleuk, vooral ook omdat 50% van het veld automatisch railers zijn …
Voor herhaling vatbaar en hulde voor HC Enschede voor organisatie/structuur. Dikke prima!
Wederom een geweldig stukje, ben benieuwd of ik er de
volgende keer weer in voorkom!
Wederom een geweldig stukje, ben benieuwd of ik er de
volgende keer weer in voorkom!
Rein “The legend of” Zijda
Awesome.
Rein “The legend of” Zijda
Awesome.
Lekker stuk. (niet de serveerster, dat moet ik maar van je aannemen :))
Lekker stuk. (niet de serveerster, dat moet ik maar van je aannemen :))