Column Rolf: Vegas Voyage Revisited (1)

Een paar maanden geleden is de laatste uitzending geweest van Vegas Voyage, één van de eerste TV-programma’s waar ik daadwerkelijk de rol van pokerman voor de camera’s vervulde, in plaats van slechts achter de microfoon als commentator (zoals ik bij Eurosport deed). Het concept van het programma was simpel: Twaalf jonge mensen maken een road trip door Amerika, waarbij ze zich moeten waarmaken in challenges die gerelateerd zijn in specifieke aspecten van het pokerspel. (Bluffen, rekenen, pokerface etc.) De verliezers van deze challenges moeten aan de pokertafel met elkaar strijden wie er naar huis wordt gestuurd en wie er mag blijven – middels de speciaal voor dit programma ontwikkelde “exit games”. Al met al vrij lichte kost allemaal, en feitelijk veel meer reality dan poker. Mijn eigen rol was dan ook beperkt tot het zijn van croupier / spelleider of het geven van een enkele masterclass – voor de rest ging het toch vooral om het volgen van de kandidaten, hun vorderingen en met name het blootleggen van de onderlinge verhoudingen op hun weg naar Vegas. Voor iemand als ik die zich graag voorstaat op serieus pokeren en op het leveren van kwaliteit misschien niet de meest voor de hand liggende keuze, dit programma. De vraag is dus gerechtvaardigd: “Waarom heb je eigenlijk meegedaan, Rolf?”, en in het verlengde daarvan: “Wat vond je ervan?”

Wel, het antwoord op de eerste vraag is vrij simpel eigenlijk. Ik wilde graag TV-programma’s maken, maar mijn keuze was beperkt. Op dat moment werden alle programma’s over poker of gerelateerd aan poker gemaakt door Simpel Media – en het zal bekend zijn dat ik niet op geweldige voet sta met dit bedrijf. Hoewel ik Jurriaan Hillen als persoon een aardige vent vind, is op zakelijk gebied onze relatie zeer moeizaam. De reden hiervoor was natuurlijk in de eerste plaats de verslaggeving van de veelbesproken Master Classics of Poker 2005. Ondanks dat ik op dat moment de enige ervaren pokercommentator in Nederland was, en bij Eurosport had bewezen zelfstandig en met succes uitzendingen te kunnen dragen (en bovendien duidelijk had aangegeven dolgraag de Master Classics verslaggeving te gaan doen), ik kreeg de functie niet. Dit ondanks het feit dat ik ook nog eens door mijn werkzaamheden als toernooireporter voor PokerPages (waar ik alle internationale toernooien op de voet volgde) en als vaste verslaggever van de voorgaande edities van de Master Classics dus niet alleen de enige ervaren TV-commentator was, nee ik had ook nog meer kennis dan wie ook in Nederland van alle Europese toernooispelers, van de gebeurtenissen op de diverse Europese Main Events, en van de historie van de Master Classics. Nou, om zo iemand de job niet te geven zelfs niet na afzeggingen van de eerste en tweede keus (Marcel Lüske & Noah Boeken, die beide het commentaar niet konden doen omdat ze zelf meespeelden), en om dan steeds maar weer op zoek te gaan naar andere mensen dan ik om het commentaar te doen, wel dit kon natuurlijk alleen maar worden verklaard op persoonlijke gronden – en zo voelde ik dat dus ook.

Echter, ik wilde niet tot in lengte van dagen rancuneus blijven. Aangezien Jurriaan mij keer op keer verzekerde dat zijn keuzes voor de (mijns inziens vederlichte) commentaarduo’s Arthur van den Meeren / Wilco Terwijn en later Arthur van den Meeren / Marc de Hond geenszins als een diskwalificatie richting mij moesten worden opgevat en hij in de toekomst juist heel graag met mij programma’s wilde maken, besloot ik hem aldus het voordeel van de twijfel te geven. Dit ondanks het feit dat de de commentaarjobs voor de vele andere programma’s die waren aangekocht “en waarvoor je jou voor willen gebruiken” – en die volgden na de Master Classics – ook naar anderen gingen. Ik besloot toch enigszins positief te blijven, en ging derhalve met Simpel om de tafel zitten over de uitvoering van een nieuw programmaformat dat ik had ontwikkeld. (En voor de zekerheid, ook maar meteen had laten deponeren. Want ja, je weet het maar nooit natuurlijk. Immers, ook hier geldt het aloude principe: Vertrouwen is goed – controle is beter.) Jurriaan was enthousiast, zei sowieso meer nieuwe “Sterren” te willen creëren behalve alleen Marcel & Noah, en het plan was derhalve nog voor de komende Master Classics de tien of twaalf afleveringen van ‘mijn’ nieuwe show op de buis te brengen. Ik werd weer een beetje enthousiast, en dacht: “Ach, waarschijnlijk hebben ze zelf ook wel ingezien dat ik dan misschien niet makkelijk ben en zeker ook lastig, maar dat wat betreft het serieus werken aan iets moois of kwalitatief hoogstaands ik natuurlijk nooit zal verzaken.”

Echter, dat programma waarmee “zo snel mogelijk mee aan de gang” zou worden gegaan… wel, er gebeurde maar niets. Afspraken werden afgezegd, en steeds moest ikzelf bij Simpel informeren hoe het met de voortgang stond, en wanneer het format nu zodanig door Simpel was bijgewerkt dat het kon worden doorverkocht aan de TV-zenders. Toen bleek dat ruim drie maanden na het tekenen van het papierwerk en het officiële handen schudden Simpel nog steeds helemaal niets had gedaan, en mijn format al die tijd gewoon had stof liggen te happen op de plank, was het mij duidelijk: Rolf, ze houden je gewoon aan het lijntje. Ze willen waarschijnlijk gewoon niet dat jij iets voor anderen gaat doen – maar hebben helemaal niet de daadwerkelijke intentie om met jou programma’s te maken.

Vergelijk het ermee dat je als jongen een meisje mee uit vraagt. De eerste keer dat ze wel wil maar door omstandigheden helaas niet kan geloof je haar nog. Maar als je maandenlang bezig bent om iets te regelen en er is dan nog steeds geen date geweest, tja dan weet je het op een gegeven moment wel zeker: ze wilt me gewoon niet. En zo was dat hier ook. Ik had zitten wachten op een bus waarvan ik diep van binnen wist dat hij toch nooit zou komen, en het was mij duidelijk dat verder wachten geen zin meer had. Immers, we zaten al op het tijdstip waar volgens de planning mijn programma reeds had moeten starten – maar aan mijn originele format was nog geen letter gewijzigd, en er was nog geen TV-zender benaderd. Kortom: De bus was niet gekomen, en in alle waarschijnlijkheid zou hij nooit meer komen ook.

Op dat moment verscheen Vegas Voyage op het toneel – een nieuw te ontwikkelen reality show met poker als rode draad, geproduceerd door de concurrenten van Simpel. Niet in de verste verte het ‘in-depth’ programma wat ik voor Simpel had willen maken, en met poker slechts als een aanleiding om de (van andere programma’s bekende) reality-beelden te schieten. Ook hier was ik bepaald niet onomstreden, wat wel bleek uit het feit dat ik slechts vier (!) dagen voor het vertrek naar Amerika officieel werd gevraagd – en dit kon natuurlijk alleen maar kon worden verklaard doordat men liever andere mensen dan ik op mijn positie had gezien. Dus moest ik het wel gaan doen, eigenlijk? Na enig nadenken besloot ik: Ja natuurlijk. Ik heb toch ook in de show van Paul de Leeuw gezeten, sterker ik heb zelfs de Gouden Kooi met twee bezoekjes vereerd – en dit zijn toch bepaald niet de programma’s waar ik mij nu direct mee identificeer. Ik ben maar eenmaal jong, bedacht ik me. Want zeker gezien alle perikelen bij Simpel zou de keuze voor mij altijd zeer beperkt blijven, en als ik te kieskeurig zou zijn wel dan kreeg ik natuurlijk nooit een programma. Wilde ik mezelf als de pokerman op TV kunnen profileren, wel dan zou ik het me natuurlijk niet kunnen veroorloven om zomaar concrete aanbiedingen af te slaan. Ik wist derhalve dat ik slechts één kans zou hebben, en het in dit programma moest laten zien. En als dat dan toevallig een succes zou worden of ik had me anderszins op positieve wijze onderscheiden, wel dan zou men op TV-gebied veel moeilijker dan voorheen nog om mij heen kunnen.

Kortom, ik ging met 12 jonge kandidaten pret maken in Amerika op wat feitelijk niet meer was dan gewoon een pleziertochtje. Met natuurlijk in mijn achterhoofd dat Vegas Voyage, indien een succes, aan mijn TV-carrière een belangrijke impuls zou kunnen geven.

Helaas is het dit succes niet geworden – maar daarover vertel ik meer volgende week.