Column Rolf: Poker & Televisie

Er is al veel over gezegd en geschreven. Poker op TV – is dat nu eigenlijk wel een gelukkige combinatie? In deze column zal ik deze kwestie vanuit een aantal invalshoeken bekijken, met als uitgangpunt: zijn we als pokerspelers nu eigenlijk iets opgeschoten met al die televisie-aandacht… of juist niet?

Poker wordt mainstream – alle remmingen weg

Voor de echte toppers zal het duidelijk zijn: Jazeker, zonder twijfel. Immers, de erkende profs en in het bijzonder de mediagenieke pokeraars hebben hun marktwaarde substantieel zien stijgen naarmate ze hun hoofd vaker op de buis zagen verschijnen.

En dat TV een belangrijke impuls is geweest bij de wereldwijde pokerboom, nou ook dat is wel duidelijk. Poker werd volledig mainstream doordat plotseling ook de huisvrouwtjes en de oude omaatjes vanuit hun veilige huiskamer konden zien wat er nu toch altijd in die ‘schimmige’ casino’s gebeurde. Menig speler besloot dan ook om de “New Moneymaker” te gaan worden na het verbazende verhaal van een vrijwel platzak persoon die zijn paar laatste (virtuele) dollars wist om te turnen tot miljoenen, door als pure amateur de wereldtitel te grijpen. Pokersterren in spe kenden geen remmingen meer. Ze gingen online hun geluk beproeven, en aarzelden evenmin om deel te kunnen nemen aan / zich te kwalificeren voor de dure live toernooien die werden uitgezonden op televisie.

De Master Classics of Poker van twee jaar terug was misschien wel het beste voorbeeld: het eerste toernooi ooit dat met slechts een dag vertraging, en bovendien prime time werd uitgezonden op de Nederlandse televisie. Mannen die ik werkelijk nog nooit had gezien aan de pokertafel en met een skill factor die het glazuur van je tanden deed springen, tja die mannen plukten zonder enig blikken of blozen €5,000 uit hun zak om hun gezicht terug te zien op televisie – zich waarschijnlijk maar al te goed beseffend dat ze puur speltechnisch tegen de internationale sterren toch niet erg veel in de melk te brokkelen zouden hebben. Ook vorig jaar zag ik nog vrij veel van dit soort spelers, maar bij het Main Event van dit jaar leek plotseling deze Nederlandse middenklasse (danwel het gelukszoekende deel van onze natie) van de aardbodem verdwenen. Dat dit ‘toevallig’ samenviel met het ontbreken van TV-registraties dit jaar, was voor mij de bevestiging dat ik kennelijk niet de enige Nederlandse pokeraar ben die ietwat ijdel, danwel mediageil van aard is.

Kortom: Dat spelers het leuk vinden zichzelf op TV terug te zien, dat TV zorgt voor verbeterde sponsormogelijkheden van de pros, en dat al deze uitzendingen de populariteit van het spel een flinke boost hebben gegeven… dat lijdt allemaal geen twijfel natuurlijk. Maar negatieve punten van de televisie-invloed zijn er ook, hoor – ik zou zelfs zeggen: in flinke mate.

En in de meeste gevallen is het wel duidelijk waar die negatieve punten vandaan komen – ze hebben te maken met het wezen van de televisie. De TV-wereld is een snelle wereld, een vluchtige wereld waar afspraken zelden worden nagekomen, waar men lichtzinnig omspringt met de waarheid, en waar poker slechts een vehikel is om kijkcijfers te krijgen. Liefde voor het spel of voor de spelers is er nauwelijks; betalingen, verplichtingen en beloften worden zelden nagekomen; en de manier waarop het poker gewoonlijk wordt afgebeeld doet de rechtgeaarde liefhebber gruwen.

Prioriteiten verkeerd

Zo wordt zowel in Nederland alsook internationaal de ene na de andere pokershow gemaakt met structuren die nog slechter zijn dan in de gemiddelde online sit’n’go. Het Amerikaanse ESPN is vaak bekritiseerd dat ze de loop van het spel geweld zouden aandoen door overmatig knip- of plakwerk, of dat ze de ontbrekende hole cards van iemand simpelweg ‘creëerden’ voor een goed verhaal zonder dat ze zeker wisten of die persoon ook inderdaad wel die kaarten had. Ikzelf heb tijdens mijn jarenlange internationale toernooireporting kunnen zien dat er wel een erg hoog percentage bekende sterren / spelers van de sponsor ineens ‘toevallig’ naar de televisietafel werd geloot. Viel er op dag één een plek open aan de TV-tafel in een toernooi waar misschien wel 95% van het veld eigenlijk totaal oninteressant was voor de televisie, toch zag ik dan opvallend vaak juist iemand uit die resterende 5% naar de TV-tafel gedirigeerd worden. En als dat allemaal inderdaad echt ‘random draws’ waren, zoals mij werd beweerd, nou dan ben ik James Bond of Superman – in welke hoedanigheid U mij maar het liefste ziet.

Misschien nog wel het ergste van allemaal is dit: TV-zenders vinden zichzelf gewoonlijk veel belangrijker dan het spel. Zo was ik er getuige van hoe bij een WPT-finale in de Aviation Club de France de gebruikelijke limietverhoging per 90 minuten nu ineens werd teruggebracht naar slechts 30 minuten levels “omdat het allemaal te langzaam ging” en omdat het anders “te duur” zou zijn voor de televisie. Het eindresultaat: De vier overgebleven spelers mochten de honderdduizenden Euro’s verschil in prijzengeld nu ineens beslissen middels een ouderwetse crapshoot van een uurtje of twee.

Ook het beruchte bezoekje van Simpel Media baas Jurriaan Hillen aan de twee finalisten van de Master Classics 2007 past natuurlijk perfect in dit beeld. Hij maande de twee jonge gasten die streden om de met afstand grootste prijs uit hun carrière om het er maar eventjes wat sneller in te gooien – zodat dan de TV-crew ook lekker de boel kon inpakken. Als U misschien denkt “nou dat lijkt me sterk Rolf – zou het niet allemaal net ietsjes anders zijn verlopen?”… hierbij de letterlijke beweringen van de TV-baas zelf – geknipt uit zijn eigen PokerNews column.

“Ondanks de goede organisatie dreigde het toernooi alsnog uit te lopen, omdat de laatste twee spelers, Michael Martin en Trond Eidsvig, er in de heads up letterlijk uren over deden. Niet bepaald spannende televisie natuurlijk en gezien de kosten van een vijfde opnamedag besloot ik de heren in een korte pauze even duidelijk te maken dat haast geboden was, iets dat me niet in dank werd afgenomen, maar ja, pappa moet ook geld verdienen. Mijn peptalk hielp niet, maar gelukkig kregen de spelers net op tijd de geest en zaterdagavond werd om half vier de MCOP eindelijk beslist, voor een leeggelopen casino. Eidsvig liep er uiteindelijk met de hoofdprijs vandoor.”

Tja – een veel duidelijker voorbeeld van het verkeerd leggen van prioriteiten is er niet, lijkt mij zo. En het zal duidelijk zijn dat dit gebrek aan affiniteit met het spel natuurlijk ook doorsijpelt in de uiteindelijke uitzendingen. Zoals gezegd, niet alleen in Nederland hoor – want ook in het buitenland maakt men er soms maar een potje van, met uitzendingen die bakken met geld kosten en toch van een bedroevend niveau zijn.

Poker als karikatuur

Poker op televisie heeft tot nu toe nog niet echt geholpen om de “skill factor” van het spel naar voren te halen. De overdreven nadruk op spektakel & bad beats is weliswaar begrijpelijk vanuit het oogpunt van kijkcijfers – maar het zorgt wel voor een gekleurde weergave van het spel waarbij het vaak meer op “gokken” lijkt dan op kwalitatief goed poker. Belangrijker misschien wel: De nadruk die altijd maar wordt gelegd op de rijkdom van de spelers en de luxe waarmee zij zich (zouden) omgeven, is een doorn in het oog van de ‘gewone’, werkende man – en al helemaal van de politici. Zeker het beeld van jonge gastjes zonder al te veel normbesef die smijten met geld zonder ook maar één cent belasting te betalen (en die daar ook nog eens openlijk voor uitkomen), tja dat heeft mijns inziens gezorgd voor de huidige stroomversnelling wat betreft de Nederlandse belasting- danwel kansspelwetgeving. Een wetgeving die door vele pokeraars luidkeels worden afgebrand, waarbij de verwijten gewoonlijk gaan richting de al-dan-niet-kortzichtige politici & Belastingdienst die er “gewoon geen bal van snappen”.

Echter, die wetgeving is toch vooral een logisch gevolg van de te grote mediageilheid van onszelf, de professionele pokeraars – immers, wij staan steeds maar weer vooraan om te laten zien hoe goed wij zijn, en wat wij wel niet allemaal presteren. Enkelen van ons hebben zich daarbij ook nog enigszins laten misbruiken door de TV, door zich in feitelijk best aardige programma’s als “Poker Kings” te laten portretteren op nogal karikaturale wijze – namelijk als gearriveerde sterren die eenvoudig bergen met geld weten op te halen in het pokerspel, en die leven in een wereld van allerhande wilde feestjes, sexy meisjes & dure hotelkamers. Slechts zelden laten wij ons zien als de serieuze professional die gewoon keihard moet werken om de minimale edge in het spel te behouden. En toch is dat is de realiteit voor de meesten van ons – maar op televisie wordt dit zelden zo uitgebeeld.

Einde aan de schijtlolligheid

Kortom: Zonder enige twijfel is de televisie goed geweest voor de groei en de populariteit van het pokerspel. Maar om ook in de toekomst poker & televisie tot een gelukkige combinatie te blijven maken, is er meer affiniteit voor het spelletje nodig bij de makers – en tevens een iets genuanceerdere instelling bij ons als pokeraars. We zijn het tijdstip nu wel voorbij van de schijtlollige of inhoudsloze pokerprogramma’s. En het is derhalve aan de TV-zenders en de pokeraars om nu gezamenlijk een volgende stap te gaan maken naar iets meer kwaliteit & diepgang.

Want zoals het nu gaat, wendt de recreationele kijker en steeds vaker ook de echte liefhebber zich af van de pokeruitzendingen op TV – die niet alleen een belabberd uitzendtijdstip hebben, maar meestal ook nog belabberd zijn van kwaliteit. En dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.