Column Rolf: Mijn WSOP Main Event – Hand Voor Hand (1)

Goede tradities dienen in stand gehouden te worden. Ieder jaar schrijf ik hier op PokerCity een hand-voor-hand verslag van mijn World Series Main Event. En niet in de laatste plaats omdat deze toernooien nog wel eens succesvol (en mijn verslagen dus veelgelezen) willen zijn, leek er niet veel noodzaak om deze traditie te breken.

Ergo: hier deel 1 van mijn WSOP. Laten we hopen dat dit report voor een keertje eens drie-of vierdelig zal zijn, i.p.v. slechts een tweeluik. 🙂

Level 1: Blinds 50-100

Beginstack: 30.000

Ik heb geluk! Waar ik aan alle tafels om mij heen veel sterke pokeraars zie, soms wel 3 topspelers aan 1 tafel, daar ben ik gezegend met een tafel bestaande uit slechts nobodies. Wel met een extreem luid persoon: de man links van mij; Ted Bort, beter bekend als de “Barking Guy”. Deze vent dus.  Voordat mijn tafel nog maar begonnen was, had hij al twee floormannen aan onze tafel gehad, incl. waarschuwing, omdat hij op de toch vrij normale vraag van de dealer om zich te legitimeren antwoordde dat de dealer al die folders die op tafel lagen wat Ted betreft wel in zijn hol mocht steken. Welkom bij de 2011 World Series! 🙂

Vanzelfsprekend probeer ik vriendjes te maken met iedereen aan mijn linkerzijde, en al helemaal iemand die enige temper lijkt te hebben. En dat bleek deze man inderdaad te bezitten! Terwijl ik hielp om deze tafel juist de gezelligste uit de hele zaal te maken (en dat lukte!), vertelde Ted honderduit dat hij onderdeel was geweest van volgens hem de grootste controversy ooit op de WSOP. In een beruchte hand met Prahlad Friedman was hij toen slachtoffer van een schandalig slechte ruling (video), ondanks dat zijn eigen gedrag ook niet geheel brandschoon was (analyse).

Aan onze tafel was het echter supergezellig, en kreeg Bort eigenlijk ten onrechte nog een officiële waarschuwing. Toen hij met de ESPN camera’s aan tafel op ons verzoek gewoon voor de grap zijn aloude ‘barking’ liet horen, kreeg hij namelijk een laatste waarschuwing wegens ‘excessive celebrating’ – terwijl hij op dat moment slechts even zijn tv-tijd wilde zekerstellen zonder dat er enige pot gaande was. Maar ook daarna bleef de sfeer top, en dit wilde ik graag zo houden. Niet alleen omdat in de ogen van mijn linkerbuurman ik één van de ‘good guys’ was, maar vooral ook omdat ik een knoepert van een tell op de man had. Daarover later meer!

Omdat de tafel sowieso slechts nine-handed begon maar er bovendien drie stacks van spelers die er nog niet waren in de bak bleven liggen (een uiterst slechte regel!) speelden we feitelijk six-handed poker. Gezeten aan een tafel met uitsluitend 30+ en mij volledig onbekende mannen, leek het mij gepast om in deze setting maar eens de rol van agressor te gaan vervullen. Ik opende vrijwel iedere pot die in late positie naar mij toe werd gefold, en probeerde met verve de rol op mij te nemen van de jonge, “I don’t give a fuck” guy die net zo makkelijk op dag 1 eruit wil met poep als hij maar chips kan vergaren.

Het hielp mij niet veel in die zin dat veel potjes nogal ongelukkig afliepen. Sterker, met uitzondering van wat gestolen blinds won ik in het eerste (twee-uurs) level slechts twee potten! Eentje als open raiser met KJo die na checks all the way goed bleef, en een andere pot met Q6o, tegen de Barking Guy. Ik had preflop geraist naar 275 vanaf de button, en hij callde uit de small blind na eigenlijk al te hebben willen reraisen, en onder de tekst “I have a pocket pair, and you probably don’t”. Flop QTT check-check, waarbij ik in het kader van banter alom verkondigde dat ik een zeven wilde op de turn. (Dit omdat de big blind bij het folden per ongeluk de had getoond). En inderdaad, er viel een zeven op de turn, de . Hierop bette Ted 600 uit, en ik callde na wat gezucht en gesteun. Na een 8 op de river en een check van zijn kant bette ik 1025 voor value – en kreeg ik een call van wat mij inderdaad een klein pocket paar leek. Ted zei: “Wow, I didn’t put you on top pair” en tegelijk staarde de big blind naar de absolute bagger waarmee ik had geraist. Kortom: terwijl langzaam de tafel gevuld werd had ik ontegenzeggelijk het image van de ‘any two’ opener – en het was mijn plan om vanaf nu ongemerkt iets terug te schakelen om zo maximale waarde uit mijn tophanden te halen, en geen chips meer weg te lekken.

Level 2: Blinds 100-200

Beginstack: 28.900

Dat terugschakelen deed ik in het tweede level, toen mijn linkerbuurman steeds hotter begon te worden. (Na een grote pot waar hij door een dikke Rus werd geslowrolld, en waar Ted dacht de hand gewonnen te hebben en al juichend wegliep maar toen de geriverde top full house te zien kreeg.). Ted uitte zijn veranderende mindset middels grote overbets na limpers of na getoonde zwakte. Daarbij had ik nog een giga-tell bij hem gespot: als hij na inzetten een raar ‘unk’ achtig geluid maakte uit zijn keel, een raar slikkend geluid, dan had hij altijd de goods – maar slikte hij niet dan was hij aan het bluffen. Een tell as pure as the driven snow, om T.J. Cloutier maar eens te quoten. Kortom: mijn plan was simpel: met grote handen open limpen of behind limpen om een giga-raise in mijn rug uit te lokken, en om zo preflop of maximaal op de flop het geld erin te krijgen. Immers, mijn buurman had nog slechts 14k, en leek ieder excuus aan te grijpen om het erin te trappen! Daarbij zou ik natuurlijk goed opletten of hij zijn tell zou displayen, om bij twijfel hierop te handelen. (Zoals ik in twee instanties deed. 1. Door met pocket tweeën vanaf de button na limpers te limp-folden tegen een giga-raise, i.p.v. mijn eigenlijke plan voor de limp reraise all-in als ik garbage vermoedde. En 2. in een andere hand waar ik top pair top kicker weglegde op de turn op een scary board, puur op basis van deze tell.)

Maar gelukkig hoefde ik niet alleen te folden! Open raisend naar 525 vanaf de hijack met , callde Ted snel in de cutoff – zo snel dat ik AK of AQ zou kunnen uitsluiten, laat staan een nog grotere hand. Belangrijk hierbij was dat in de ogen van mijn opponenten ik nog steeds die lichte open raiser was! Flop kwam perfect: K42 rainbow, en ik ging hier voor de obvious check. Mijn opponent bette 600, en toen ik vroeg: “Aaah je hebt vol gehit hè?” knikte hij bevestigend. Ik callde, en na een 8 op de turn checkte ik nogmaals. Nog steeds was ik vrijwel 100% zeker de beste hand te hebben – immers, AA, of AK had hij niet, en met een set vieren of tweeën had hij natuurlijk niet bevestigend geantwoord op mijn vraag op de wijze waarop hij dit deed. Enige gevaren op de turn waren 88 of een 84 suited misschien – maar normaal gesproken verwachtte ik zeker 90% van de tijd de beste hand te hebben, en misschien wel 30 of 40% kans op een opponent zonder enige vorm van outs, drawing dead dus. Kortom: ik moest mijn check-call van de 1200 turn bet enigszins geloofwaardig brengen, om zo in geval van een bluf ook nog een flinke river bluf eruit te krijgen.

Echter, die river was de enige kaart die ik niet wilde zien, namelijk een aas. Immers, in zijn range zaten vrijwel alle Ax handen, en gezien de betting waren vooral handen als A2, A3, A4 en A5 verre van onlogisch – en bovendien ineens legitieme value bet handen voor hem op de river. Ik checkte nogmaals, en snel vuurde Ted 2500. Gelukkig zonder de ‘unk’! Ik weet niet wat ik gedaan had als ik die slik wél had gehoord, en of ik dan de durf had gehad om volledig op basis van die tell de call te maken. Mar in dit geval bevestigde het slechts mijn read die ik sowieso al had, namelijk dat mijn hand goed was. Voor de show murmelde ik nog iets van “fuck, ik zette je de hele tijd op A2 of A4 en die had ik geklopt met top paar, maar nu voelt het echt alsof je me bij de ballen hebt”. En na mijn call en zijn “You got me, I’m bluffing”, liet ik hem zijn gezicht bewaren door hem niet de hand te laten openen maar direct de mijne te tonen, en hield ik daarmee onze ‘vriendschap’ intact. Inderdaad – een dun koord waarop je als pokerspeler moet balanceren, indien je op basis van tells en persoonlijkheidskenmerken een edge probeert te krijgen!

Iets daarvoor had ik Ted nog wat ‘gespaard’ in een klein potje waar ik AK had en top paar / top kicker maakte op de turn, zijn turn bet check-callde en op de river blind checkte. Hij checkte toen top paar / kleinere kicker ook vriendelijk terug, wat ik natuurlijk niet wilde – maar waardoor we de ‘vriendschapskaart’ in ieder geval geloofwaardig naar elkaar toe konden blijven spelen. Al met al, een prima & solide level – waar mijn agressiestats flink naar beneden gingen, maar mijn stack gelukkig iets omhoog.

Level 3: Blinds 150-300

Beginstack: 33.800

Van mijn weak-tighte poker uit het vorige level ging ik nu langzaamaan over op gewoon ouderwets ultra-tight. Immers, de tafel was nu eindelijk niet alleen vol maar ook ten-handed, perfect dus om mijn supernitty spel weer eens uit de kast te halen. Ik opende slechts twee potten dit level. Eentje met AQ naar 725 vanuit midden positie, waar ik liefst tweemaal werd gecalld in mijn rug en vervolgens door een oud mannetje op de button zelfs gereraist naar 2725. Ik foldde natuurlijk tegen wat bleek KK, al had ik met het board AA424 waarschijnlijk nog wel aardig wat chippies extra kunnen verdienen. (De KK won nu drie-way, na checks op alle straten.)

De enige andere pot die ik opende vanuit de cutoff naar 1525 met na twee limpers die beide wél hadden gezien hoe supernitty ik was, namelijk de Rus van de slowroll en mijn hele aardige Zwitserse buurman rechts (die ook goed Nederlands sprak). De Rus callde met vrijwel zeker een klein pocket paar (immers, alle robuuste handen kwam hij raisend binnen) en dus was de flop AKx precies wat ik wilde zien. Een c-betje van slechts 1125 met mijn niks was genoeg voor de pot – en voor een keurig op peil gehouden stack.

Level 4: Blinds 150-300, ante 25

Beginstack: 34.400

Met nu de antes in het spel, en mijn linkerbuurman de Barking Guy uitgeschakeld, werd het spel langzamerhand iets ‘normaler’. Nauwelijks nog waren er gelimpte pootten, en met spel vanaf nu nine-handed werd iedere pot geopend danwel gedriebet. Iets vroeger dus in standaard Main Event modus dan ik had gehoopt – maar gelukkig zaten er alsnog geen echt goede spelers aan mijn tafel.

Na nog eens 70 minuten geen enkele hand te hebben gespeeld en nu door werkelijk iedereen herkend te zijn als een supernit, hoopte ik dit image te gelde te kunnen maken. Het moment daarvoor leek prima toen ik in de 300 big blind door de Russische speler in de cutoff werd geraist naar 750, op een wijze zoals hij vaker deed in late positie, en die indicatief was voor een steal en niet een echte hand. Dit is de hand die in het Pokernews report terecht is gekomen als de hand waar mijn JJ stukliep op de turn – dit omdat ik dit verhaal had verkocht aan de tafel, en ik met mijn Nederlands sprekende buurman dit tegen Webjoker natuurlijk niet ineens kon wijzigen, staande aan de rand van de tafel. Maar de waarheid was dat ik vanuit de big blind had gereraist naar 2125, zonder mijn kaarten ook maar te hebben gezien. (Al deed ik natuurlijk wel alsof.) Weliswaar wist ik dat de Rus zijn grote leak was dat hij drie-bets te licht callde, maar omdat hij op de flop tegen mij fit-or-fold speelde, moest dit voor mij een +EV spot zijn. Zo dacht ik althans – maar de werkelijkheid was dat ik in deze pot een berg chips zou verliezen met (wat bleek) poep.

Op de flop Q94 met 2 harten hoopte ik met een 2125 c-bet alle Ax en kleine pocket paar handjes uit de pot te kunnen zetten, maar ik werd gecalld. Ik vreesde top pair, maar iets als KJ (gutshot) of JT (open-ender) was ook allemaal mogelijk. Indien daar geen harten bij zou zitten, kon ik de op de turn natuurlijk prima gebruiken als scare card, dacht ik. En toen ik in mijn kaarten had gekeken en zag dat ik de prachtige   had, bleek ik met deze kaarten ook ineens nog enige showdown value had in geval van de genoemde KJ, KT of JT. Ik bette daarom door 3125 om alle pocket paren nu echt te doen passen, in de verwachting dat hij midden paar zonder harten en heel misschien ook wel top paar zonder harten zou wegleggen, maar mogelijk nog wel zou callen met alle genoemde picture cards incl. 1 harten. In dat geval zou ik op de river bij al deze plaatjes danwel een vierde harten check-fold spelen, en bij een blank mogelijk met mijn bottom pair nog een bluf catcher hebben. (Wetende dat gezien het respect dat deze speler voor mij had, hij op de river top paar nooit voor value zou betten. En na een blank op de river, een eventuele bet van zijn kant dus een hoog percentage blufs zou bevatten.)

Maar het liep spaak! De Rus raiste naar 7000, en ik moest natuurlijk wegleggen. Waarop ik na een vraag van hem iets murmelde over boertjes / geen harten, en hij vervolgens claimde koningen te hebben gehad. Wat mij natuurlijk een dikke leugen leek, en al helemaal omdat hij eerder al tegen een ander AA had geclaimd waar dat helemaal niet kon – en hij 100% zeker een setje had geflopt. Niettemin, zijn KK zat waarschijnlijk dichter in de buurt van zijn geclaimde hand dan mijn JJ – en met totale poep had ik kostbare chips gelekt.

Toen ik daarna ook nog ATo moest wegleggen tegen een drie-bet en A7 suited tegen een donk-bet, zat ik ineens een stuk sneller met een marginale (lees: <20k) stack dan gehoopt. En mijn stack was intussen zelfs zo ondiep dat ik met AK in de BB tegen wederom een 750 raise van de rus en een flatcall van de Zwitserse small blind, al bereid was om te spelen voor stacks. En dat al op dag 1! Gelukkig hoefde dit uiteindelijk niet en foldden beide spelers braaf tegen mijn forse 3325 drie-bet. Maar een baggerlevel bleef het!

Level 5: Blinds 200-400, ante 50

Beginstack: 21.950

Gelukkig leek het in het laatste level toch nog goed te komen, toen ik met een geflopte set weer terugkwam op mijn beginstack. Pocket drieën in de hijack na een 1000 open raise en een caller in de rug, dat leek net goed genoeg voor een call. Ook de button en big blind callden nog. Five-way kwam de flop perfect: 732 met twee harten. Ik hoopte op een c-bet van de Rus, maar hij checkte helaas – waarop de coldcaller van de raise 2500 uitbette. Met een kleine 8k al voor het grijpen, wilde ik een combinatie zoeken van a) maximaal verdienen tegen een overpaar, en b) een eventuele flushdraw maximaal laten betalen. Beste van alles: de flushdraw eruit beuken, en tegelijkertijd een overpaar het gevoel geven dat ik zelf een flushdraw aan het pushen was – en hem dus laten callen met slechts twee keer twee outs. Ik dacht dat men mijn nog slechts 20k behind, dat ik dit het beste kon doen met een giga overbet. Ik besloot te raisen naar 11.5k, en kreeg een onverwacht resultaat: de button insta-callde all-in voor slechts 3,950 (ja, precies – hij had 1k van zijn 5k stack preflop gecalld!), en de bettor open-foldde TT. Zo zat ik alsnog in de situatie die ik juist had willen voorkomen, namelijk het overpaar uit de hand gezet en de live draw nog in de hand. Maar het pakte gelukkig alsnog goed uit. Mijn setje hield stand, en ik had mijn 30k weer terug.

Helaas zou ik op het eind van de dag toch nog wat chips verliezen. Wachtend op mijn spot bleef ik veel folden – totdat vlak voor tijd eindelijk de situatie kwam die ik had gehoopt. UTG raiste de Rus naar 1050, iets meer dan zijn standaard 2.5x dus, en bovendien in vroege positie. Kortom: hij had een echte hand… en dat was precies wat ik wilde met mijn . Ik reraiste vanaf de cutoff naar 2625, wetende dat hij sowieso niet zou passen tegen mijn reraise – maar natuurlijk hopend dat met de vorige grote pot tussen ons indachtig, hij mij nu misschien wel excessieve actie zou geven.

Hij callde alleen, en toen kwam de flop QJT met twee klaveren. Ondanks mijn overpaar zo’n beetje de slechts mogelijke flop in het deck! (Dit vanwege het gevaar alleen actie te krijgen wanneer ik verslagen was, en omdat handen als QQ, JJ en TT mij nu geklopt hadden, plus natuurlijk die andere hand die hij heel makkelijk zou kunnen hebben: AK.) Hij checkte, en ik checkte terug – dit voornamelijk uit pot control. Na een op de turn checkte hij nogmaals, en voelde ik mij al wat beter. Niettemin wilde ik mij alsnog niet van mijn hand laten check-raisen van wat net zo makkelijk AK voor de nuts zou kunnen zijn als iets van KQ of AQ waar de opponent zijn top paar overschatte. Ik besloot dus nogmaals te checken, met als doel er op de river 1 bet in te krijgen van pakweg 4.5k. Dat wil zeggen: als hij zoiets zelf zou uitbetten na een blank, dan zou ik callen (om blufs op te vangen, plus eventuele top pairs die na mijn twee checks zichzelf sterker achtten dan ze waren), en als hij zou checken wel dan zou ik 4.5k betten – met de intentie om in dat geval wel een check-raise te callen. Immers, als hij de durf zou hebben om met een betere hand dan mijn azen op liefst drie straten naar mij toe te checken, wel dan bonne chance to him – dan zou hij daarmee mijn chipjes inderdaad krijgen.

Maar het was nog erger. De river was een 9, met vier kaarten naar een straat nu op het board, en met plotseling alle KQ, KJ, KT etc. handen + alle 99 en 88 pocket pairs die mij nu verslagen hadden kon ik van zijn legitieme handen voor deze situatie eigenlijk alleen nog AQ of AJ kloppen. (Plus misschien een verdwaald klein pocket paar of kleine suited connector.) En toen hij 3k uitbette op de river in de 6k pot, op eenzelfde wijze zoals hij ook al eerder had gedaan als hij bette voor value, was ook deze hand misgelopen. Misschien deels door de manier hoe ik hem had gespeeld. (Immers, als ik gewoon had gebet op flop of turn had hij misschien wel 99, 88 of Kx handen gefold die mij nu hadden geklopt.) Maar het leek er toch eerder op dat een in beginsel prachtige situatie was spaakgelopen, en dat ik met mijn behoudende speelwijze mijzelf aardig wat chips had bespaard.

Al met al: een matige, scrappy dag waar slechts weinig dingen echt liepen zoals ze moesten. Maar die ik gelukkig wel wist te overleven! Weliswaar niet met de dikke stack die ik hoopte – maar alsnog dik genoeg om mij op aloude Rolf-wijze rustig in dit toernooi terug te knokken.

Wish me luck!

Beginlevel dag 2a (11 juli): Blinds 300-600, ante 75

Beginstack: 24.225