Column Rolf: Mijn WSOP 2008

Je moet toch wel gek zijn. Zeven weken lang vechten, strijden en ploeteren in de woestijn van Nevada, en voor wat eigenlijk? Tja, om te proberen een paar vrijwel waardeloze dollars binnen te halen, om de pokerwereld te laten zien dat je de beste bent van allemaal – en niet in de laatste plaats om terug te keren naar het moederland met zo’n foeilelijke armband om je pols. De World Series of Poker dus – het Event waar eigenlijk iedereen altijd naar uitkijkt en verlangt, maar die uiteindelijk toch slechts zelden echt bevredigt.

De reden is simpel – een pokerspeler is pas blij als hij een titel pakt. En met velden van 400 tot 7000 man, waaronder vooral bij de dure toernooien een groot aantal absolute toppers, is dat voor slechts weinigen weggelegd.

Net al vorig jaar maakte ik ook dit jaar de oversteek met als doel de eerste Nederlandse Wereldkampioen te worden. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat toen Rob Hollink deze langverwachte titel binnensleepte, dat er eigenlijk wel iets in mij knakte. Hoewel ik het Rob geweldig gunde en hij in alle opzichten een waardig kampioen is, betekende het voor mij dat ik nu mijn doel niet meer kon bereiken. Plus, omdat ook andere Nederlanders ruim vertegenwoordigd waren aan de finaletafels (Marcel Lüske liefst twee keer), wist ik dat zelfs als ik een finale zou halen, ik niet meer dan slechts een voetnoot in de Nederlandse WSOP geschiedenis zou zijn.

Ik vond derhalve een nieuw doel: proberen het totaal aantal cashes in 1 jaar op de WSOP te verbreken. Wetende dat dit record niet al te scherp stond met slechts 8 cashes en ik na slechts 10 events bovendien al 5 cashes op mijn naam had, zag ik in ieder geval op dit terrein wel mogelijkheden voor mij.

Echter, het is heel goed mogelijk dat ik in die fase iets te ver mijn blik heb afgewend van waar het in topsport echt om gaat – namelijk titels winnen. Door misschien net iets te veel te spelen voor een cash dan voor de winst, en door daarbij in de showdowns ook nog eens ietwat onfortuinlijk te zijn, kwamen er eigenlijk maar weinig resultaten bij waar ik vond dat ik echt trots op kon zijn. En toen plotseling Nikolay Evdakov uit het niets opstond om ook dat aantal cashes record te verpulveren, was ook deze poging van mij om geschiedenis te schrijven verworden tot een heilloze missie.

Met alleen nog de pot-limit Omaha Championship en het no-limit hold’em Main Event voor de deur, besloot ik me nog eenmaal volledig te focussen om de 2008 WSOP te kunnen beëindigen met een topresultaat. In het PLO toernooi speelde ik ook inderdaad super, maar vond ik mijn Waterloo vlak voor de bubble. En zo leek mijn World Series alsnog een teleurstelling te worden, omdat ik na een vlammend begin in de $10k pot-limit hold’em daarna eigenlijk niet veel imponerends meer had kunnen neerzetten – en waarbij mijn cash in het allereerste Event ook eigenlijk de enige echt aansprekende was.

Maar zoals intussen wel van mij bekend zal zijn: ik geef nooit op. Ik blijf altijd strijden tot het eind, en dus ging ik gefocust als ik maar kon het $10,000 Main Event in. Gebruikmakend van een voor mij relatief ongebruikelijke smallball tactiek, speelde ik feitelijk gedurende het gehele toernooi geen enkele echt heel grote pot, en werkte ik mijzelf geleidelijk omhoog zonder ook maar één keer all-in te zijn geweest. Net als vorig jaar waren ook nu mijn dag 1 en dag 2 van dit Main Event de dagen dat ik mijn allerbeste toernooispel uit de kast wist te halen, en het resultaat was er naar. Net als vorig jaar speelde ik mezelf in het geld, en direkt na de bubble had ik zelfs een behoorlijke stack om misschien nog wel echt diep in het toernooi te komen. Echter, na een niet geheel gelukkig gespeelde hand en daarna ook enig misfortuin bleef ik steken aan het eind van dag 3, na nog twee kleine payjumps te hebben overleefd, met uiteindelijk een kleine $25,000 als troostprijs.

En in alle eerlijkheid was ik daar best tevreden mee. Zeven keer in het geld in voor net iets meer dan $70,000 totaal, had ik toch wederom naar behoren gepresteerd. Niet heel spectaculair maar wel superdegelijk, en ook voor de sponsor en de bijbehorende exposure is het niet onbelangrijk dat ik me zo vaak in de money phase van de toernooien laat zien. Al met al zit ik in twee jaar WSOP nu op 11 cashes en dat is een mooi aantal – alhoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat de grootste prijs slechts $26k is, dat daarbij geen enkele finaletafel zat, en dat mijn beste klassering tot nu een schamele 20^e plek is.

Kortom: Genoeg redenen om kritisch naar mezelf te blijven kijken. Maar enige tevredenheid is toch ook wel op zijn plaats. Meer en meer voel ik me op mijn plaats in het toernooipoker. Ik was dit jaar ook veel vaster en consistenter dan vorig jaar, en na deze WSOP ben ik zelfs opgeklommen van de 11^e naar de 8^e plaats op de Nederlandse all-time ranking. (Tenzij één van de overgebleven Nederlanders die beneden mij staan in deze ranking een geweldige score van enkele tonnen weten te maken – en dat zal niet eenvoudig zijn natuurlijk.) Allemaal dingen die langzaam maar zeker mijn plek in het internationale toernooipoker verstevigen – en vandaar dan ook dat ik met een gematigd tevreden gevoel terugkijk op mijn tweede WSOP.

Zoals al eerder gezegd: Een toernooi dat dus eigenlijk nooit echt bevredigt, deze World Series of Poker. Maar dat zal me er niet van weerhouden om ook volgend jaar weer de verzengende hitte van Sin City op te zoeken – met als doel de prestaties van de afgelopen twee jaar te kunnen overtreffen.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.