Column Rolf: Meer dan poker

Wat is beter: specialisatie of diversificatie? Is het als pokerspeler verstandig om al je eitjes in één mandje te stoppen, en 100% te focussen op puur en alleen optimaal pokeren. Of is het juist beter om je afhankelijkheid van die ene enkele specialiteit te verminderen door ook te focussen op andere – mogelijk minder lucratieve – ondernemingen, om zo je risico’s enigszins te spreiden?

In de beurswereld is dit wel duidelijk: zelfs de allerbeste of succesvolste beleggers doen het laatste. Sterker, niet alleen zorgen zij bij de keuze van hun portefeuille voor voldoende defensieve fondsen, nee de meeste beleggers proberen ook voldoende inkomstenstromen te genereren buiten het beleggen om. Dit voor het geval niet alleen een paar individuele fondsen in elkaar zakken, maar juist om ook het hoofd boven water te kunnen houden in het uitzonderlijke geval als de gehele aandelenmarkt in elkaar zou klappen.

Als pokeraars dansen wij per definitie op een dun koordje. Zelfs diegenen die middels sponsordeals, tv-activiteiten of schrijfwerkzaamheden hun risico’s aanzienlijk lijken te hebben ingeperkt, zijn niet geheel vrij van gevaar. Want inderdaad hebben zij gezorgd dat ze een flinke downswing in het spel of minder speelwinst als gevolg van het almaar stijgende spelniveau vrij eenvoudig kunnen opvangen door hun lucratieve outside activities. Echter, de zwakte hierbij is dat al deze inkomsten volledig zijn bij de gratie van het pokerspel. Met andere woorden: Indien door welke oorzaak dan ook poker zijn populariteit zou verliezen, danwel gebukt zou gaan onder verboden of al te stringente regelgeving, dan zijn zelfs al die gevierde profspelers van nu alles kwijt waar ze zo lang voor hebben gewerkt. Want niet alleen zullen er voor hen dan nauwelijks nog goede of winstgevende partijen te vinden zijn, maar geen mens zal dan nog hun columns willen lezen – laat staan dat een sponsor nog bereid is er flink wat geld in te investeren.

Vanaf de eerste dag dat ik officieel pokerprof was, heb ik dit gevaar beseft. Sterker, voor mij was er een dubbel gevaar. Immers, ik moest voor het nastreven van mijn pokercarrière iets substantieels opgeven. Mijn studie Communicatiewetenschap had ik bijna afgerond, want slechts een stage & scriptie was ik verwijderd van mijn doctorandustitel – een titel die mij in het zakelijk leven natuurlijk goed van pas zou komen. Maar de keuze voor poker hield ook meteen in dat ik mijn studie naar alle waarschijnlijkheid niet zou kunnen beëindigen. En omdat poker in die tijd slechts een zeer kleine sport was, met in heel Nederland alleen een paar tafeltjes limit 10-20 gulden, was er dus flink wat gevaar dat ik mij ging richten op een vakgebied met een aanzienlijk gevaar van uitsterven. Plus, ik liep daarbij ook nog het risico dat ik als profpokeraar misschien helemaal niet genoeg zou kunnen verdienen om het soort leven op te bouwen dat ik in gedachten had.

Achteraf bezien was mijn keuze natuurlijk een schot in de roos. Want binnen korte tijd wist ik mij op te werken tot Nederlands best verdienende cash gamer, en ik wist bovendien dat ik met poker mijn ware passie had gevonden. En u weet het: wanneer je van je hobby je werk kunt maken… tja, dan heb je natuurlijk geen werk. Immers, wie zijn geld verdient met zaken die hem na aan het hart liggen, bevindt zich in een pure win-win situatie.

Niettemin besefte ik mij al snel dat ik wel moest diversifiëren. Immers, iedere maand was er wel weer het gerucht dat Holland Casino haar pokerroom wilde opdoeken, omdat die 1, 2 of 3 tafeltjes limit hold’em hen eerder geld kostten dan opleverden. En alternatieven waren er niet! In lijn met mijn studie, besloot ik derhalve te gaan schrijven over poker.

Ook dit heeft mij geen windeieren gelegd. Eerst schreef ik strategiestukken voor Poker Digest & Card Player, vervolgens Engelstalige boeken over Hold’em en Omaha, en sinds de vaderlandse poker boom ook mijn hogelijk gewaardeerde columns. Soms lichte, soms prikkelende stukjes die eerst dagelijks verschenen in Dagblad De Pers, en de afgelopen twee jaar wekelijks (en iets uitgebreider) op PokerCity.

Maaarrrrrr… hoe licht en prikkelend die stukjes ook zijn, de inhoud is toch nog vrijwel altijd puur poker. Maar meer en meer kom ik er juist achter dat ik mij iets breder wil oriënteren dan de nogal afgebakende wereld van het pokerspel. Zeg, in lijn met iemand als Hugo Borst, die vanuit zijn voetbalachtergrond een erg knappe overstap heeft gemaakt naar programma’s over menselijke relaties (Vaders & Zonen), de rol van sidekick in een nieuwsprogramma (DWDD), en die lekker bijschnabbelt met columns over poker (Pokernews Magazine, Pokervisie) of over seks (Esquire). Of zoals vroeger Barend & Van Dorp, die enigszins in de marge begonnen als schrijvend sportjournalist – maar die uiteindelijk wisten te eindigen met een goed bekeken talkshow op tv waar sport nog slechts een ondergeschoven rol vervulde. Kortom: Diversificatie kan wel degelijk de moeite waard zijn!

Voor mij echter is dit spreiden van risico’s niet de voornaamste reden dat ik mijn activiteiten probeer uit te breiden. Ik vind het vooral erg leuk! (Of, als variatie hierop: Ik ben gewoon flink mediageil.) Zo was ik vorige week uitgenodigd voor de EO-talkshow “Dit Is De Dag” op Radio 1. Het was eigenlijk de eerste keer ooit dat ik in een talkshow zat met andere gasten, en waar van mij dus verwacht werd dat ik ook over niet-pokerzaken zou (kunnen) meepraten. Het was een typisch Nederlandse show, in de zin dat er vooral erg politiek correct werd gepraat, en met nogal wat gemier op de vierkante meter over onderwerpen die mijns inziens niet zo diep dienen te worden uitgespit. Zo was daar het SGP Kamerlid Kees van der Staaij die zijn motie over de minaretten kwam verdedigen, terwijl iedereen toch wel kan zien dat dit voorstel het prototype is van symboolpolitiek danwel de in Den Haag zo populaire proefballon. Een voorstel dus dat vooral is bedoeld om aandacht te creëren en hardheid te suggereren, maar met nauwelijks enige praktische toepasbaarheid – kortom, niet echt de moeite waard van een uitgebreide discussie. En ik mocht mijzelf even mengen in het verhaal van advocate Jacqueline Koops over haar cliënt Ezzat Aziz, de man die zijn werkgever het GVB wil aanklagen omdat zij hem verbieden een 5 centimeter grote ketting in de vorm van een kruis zichtbaar boven zijn kleding te dragen. Ook hier veel verontwaardiging over het vermeende onrecht, terwijl dit mij nu typisch zo’n gevalletje lijkt wat informeel is op te lossen middels een, laten we zeggen, ‘goed gesprek’. En dus niet iets waar we de toch al overvolle rechtszalen van Nederland verder mee hoeven te belasten.

Als je ouder wordt, lijkt je mening er steeds vaker toe te doen – en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dit een fijne ontwikkeling vind. Schaamteloos hopte ik vorig jaar dan ook mee op de golven van de Joran-hype, door met enige 2-cent psychologie de grootste verdachte in de Natalee Holloway affaire Joran van der Sloot vanuit mijn veilige huiskamer te ontleden. Voor één keertje buiten mijn vakgebied, werd ik op basis van mijn prikkelende column hier op PokerCity uitgenodigd voor een analyse op TV Noord, waarna het sneeuwbaleffect begon. Uiteindelijk bleven mijn bijdragen beperkt tot een zowaar vrij serieus item in “Man Bijt Hond”, waarbij mijn holle praatjes het zelfs nog wisten te schoppen tot de zapservice van Pauw & Witteman. Leuk!

Maar niet alles wat ik onderneem, verandert in goud. Ik zou zelfs zeggen: integendeel. Want veel van mijn pogingen om mezelf iets breder te profileren dan als alleen Rolf de Pokeraar, worden al in de dop geknakt – danwel in de kiem gesmoord. Zo was ikzelf erg blij met het door Hugo Borst voor mij geregelde plekje bij literair voetbaltijdschrift Hard Gras. Mijn eerste artikel over “Profvoetballers aan de Pokertafel” werd gelukkig vrij goed ontvangen. En mijn tweede stuk over het pokerface van de profvoetballers leek mij zelfs een absolute topper, en ik had dan ook het idee: “Jongens, ik ben binnen – tijd voor verdere uitbreiding van mijn onderwerpkeuze.” Maar de baas van het blad Henk Spaan dacht hier toch heel anders over, en haalde hardhandig een streep door mijn literaire crossovers. Ook de troefkaart-Ancilla kon ik maar met weinig succes uitspelen. Want een toch zeer humoristisch en lichterotisch epos over mijn mislukkingen in de liefde vond niet de door mij gewenste weg naar de FHM of Playboy, twee bladen waarvoor ik haar connecties poogde te ge-, danwel misbruiken. En ook mijn gedichten liggen gewoon al jarenlang op de plank, stof te vangen.

Met andere woorden: De BN’er die over allerlei zaken meepraat en die net iets verder kijkt dan alleen maar zijn big slick… die persoon ben ik helaas nog niet geworden. Maar goed, de wedstrijd is nog niet voorbij – want ik heb nog enige aces up my sleeve om dit in de toekomst alsnog te kunnen bewerkstelligen. Niet in de laatste plaats om te zorgen dat ikzelf mij iets breder kan profileren, dat spreekt vanzelf. Maar toch ook om het poker iets uit zijn isolement te halen, en om het een prettig gezicht te geven – anders dan de niche die het in de ogen van het grote publiek toch nog steeds is.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]

aanjtwit