Column Rolf: Kut is Kut, zei de boer

Kut is Kut, zei de boer

De laatste jaren heeft een geleidelijke verandering plaatsgevonden in de wijze waarop pokerspelers worden benaderd. Waren pokeraars vroeger nog niets anders dan eenvoudige “gokkers”, veelal losers van wie je gewoon wist dat ze geen privé-leven hadden, tegenwoordig is dat anders. In de perceptie van de mensen is poker hip, jong en snel, en wordt het begrip “toppokeraar” geïdentificeerd met hippe feesten, succesvolle mensen en (het misschien wel belangrijkste van alles)… rijkdom.

Pokerspelers zijn popsterren geworden – en plotseling bieden de vrouwen zich bij bosjes aan. Vroeger werkte ik op de markt, en daar was een gevleugelde uitspraak “Vrouwen bloot – handel dood.” Echter, in de pokerwereld lijkt dit gezegde geen opgeld te doen. Gelijk met de stijging van de prijzengelden en de toegenomen exposure van poker op TV, zijn de dames uit hun spelonken gekropen. Want plotseling staan ze daar: jong, sexy en met een geveinsde interesse over wat er allemaal in de pokerwereld plaatsvindt. Vroeger moest je bij een pokertoernooi de aantrekkelijke dames met een vergrootglas zoeken – maar nu verdringen ze zich rond de pokersterren om te laten zien hoe goed, hoe hip en hoe aantrekkelijk deze jonge mannen wel niet zijn.

En hoe rijk natuurlijk! Want laten we wel zijn – de enige echt aantrekkelijke pokeraars zijn diegenen die naast jong en knap toch vooral ook loaded zijn. Menig pokeraar heeft met het verliezen van zijn bankroll ook zijn wulpse partner verloren. Dat ging vaak hand in hand: geld weg, dame weg – op zoek naar weer een nieuwe prooi.

Het verbaast mij om te zien dat hoewel het pokerspelletje zelf in een jaar of 7,8 tijd niet of nauwelijks veranderd is, dit niet gezegd kan worden van ons image. Want ineens zijn we geen losers meer, geen gokverslaafden – nee, we zijn sterren! En het erge is: het lijkt erop dat wij dat ook inderdaad zijn gaan geloven. Als je ziet hoe jonge pokeraars die nauwelijks nog een fatsoenlijke titel hebben binnengehaald rondlopen, met een air alsof men het spelletje zelf heeft uitgevonden, wel dan belooft dat niet veel voor de toekomst.

Bij alle grote toernooien in het buitenland vinden tegenwoordig ook allerlei luxueuze feesten plaats. Trendy clubs worden afgehuurd om hippe party’s te laten plaatsvinden, volgens een simpel recept: we laten eerst een hele berg schaars geklede modellen naar binnen, en dan volgen de pokeraars vanzelf. Een recept dat inderdaad uitstekend werkt. Dezelfde pokeraar die vroeger nog eenzaam in de hoek zat te wachten op het avontuurtje dat toch nooit kwam, die gaat nu voorop met zijn “gappies” om eventjes de stoere man uit te hangen. En het werkt! De dames bieden zich bij bosjes aan, en ze zijn vaak ook nog echt aantrekkelijk, sexy en… beschikbaar. Kortom: het Ego van de pokeraar wordt groter en groter onder deze aandacht. Net als bij de rockster met zijn grote hoeveelheid groupies worden de vrouwen inwisselbaar, en voelen wij ons als pokeraars heel wat.

Maar zijn we dat ook? Ach, het blijft toch vooral holle lucht natuurlijk. Zijn de camera’s weg, dan zijn de dames weg. En is ons geld op – wel, dan zijn we natuurlijk weer net zo alleen als voorheen.

Een wijs man zei ooit: Wie gaat geloven in zijn eigen image heeft de weg naar beneden ingezet. Wij als relatief jonge / succesvolle pokeraars moeten hiervoor uitkijken. Zorgen dat we normale mensen blijven, met echte vrienden, en het liefst ook met een partner die ons steunt door dik en dun – en met wie wij blij en happy zijn. Dat lijkt me op de lange termijn meer waard dan de tijdelijke streling van het Ego door de golddiggers – die als wij weer weg zijn, het feestje gewoon verder vieren met iemand anders.

Profiel van Rolf Slotboom

Overzicht van de Columns van Rolf