Column Rolf: Drie op een rij

Drie op een rij!

Toernooipoker is een frustrerende bezigheid. We vinden het allemaal prachtig om aan een groot event mee te doen en kijken soms al maandenlang er naar uit. Maar uiteindelijk valt het resultaat vrijwel altijd tegen. In vrijwel ieder toernooi is daar de teleurstelling van die ene verkeerd gespeelde hand, of (vaker nog) de factor pech die op het cruciale moment toesloeg en ons naar de rail zond. En altijd is daar dan weer dat voor pokerspelers zo vernederende moment: het moment dat je moet opstaan van tafel omdat je chips op zijn. Menig Ego is op die wijze gekrenkt, en ik kan U verzekeren dat dit moeten opstaan van tafel het punt is waarbij ik denk: had ik maar nooit de overstap naar toernooipoker gemaakt, en was ik maar lekker gewoon een cashspeler gebleven (waar je je gewoon opnieuw kunt inkopen als je chips op zijn).

Voor mij is toernooipoker mogelijk nog frustrerender dan voor de meeste andere spelers, en de reden daarvoor is simpel: ik ben eigenlijk alleen maar tevreden als ik daadwerkelijk gewonnen heb. Maar in de huidige velden van zo’n 100 (kleine toernooitjes in Nederland) tot misschien wel 8000 man (het World Series Main Event) is het zelfs als je daadwerkelijk de beste speler bent uitermate moeilijk om ook maar een finaletafel te halen – laat staan om deze ook te winnen.

Om mezelf dan continue de druk op te leggen dat ik moet winnen (“andere plaatsen dan de eerste tellen niet”) zou erg onverstandig zijn – immers, het zou ervoor zorgen dat ik werkelijk altijd ontevreden uit een toernooi zou komen. En dat is natuurlijk weer slecht voor mijn intrinsieke motivatie en voor het plezier dat ik aan het poker beleef. Bovendien weet ik genoeg van de geluksfactor en variantie in poker dat zelfs winnaars van evenementen soms afgrijselijk hebben gespeeld, en dat absoluut toppoker ook op de lange termijn geen enkele garantie is voor het winnen van grote toernooititels.

Daarom ben ik tegenwoordig ook al redelijk tevreden als ik gewoon goed heb gepokerd (basisvoorwaarde) en als gevolg daarvan een acceptabel resultaat heb behaald. Zoals vorig jaar in Vegas, toen ik bij mijn eerste World Series ooit viermaal cashte. Geen enkele keer kwam ik ook maar in de buurt van een finaletafel, maar inachtnemend dat ik nog nooit op dit podium had gespeeld en toch aardig wat naam had weten te maken met degelijke resultaten – dat stemde mij in ieder geval enigszins tevreden. Niet zo tevreden als ik zou zijn geweest met een bracelet natuurlijk – maar goed, dat blijft dan maar gewoon het doel voor de komende Series.

Dat simpelweg cashen en vrij diep komen in een event ook plezierig kunnen zijn, begin ik meer en meer te ondervinden. Nog steeds heb ik de eerzucht puur voor de winst te gaan, maar gezien de grootte van de velden en de kwaliteit van de oppositie is enig realisme hier wel op zijn plaats. Dus toen ik pas geleden bij de Europese Poker Tour in Kopenhagen mijn eerste EPT cash ooit had (31^e plaats voor een prijs van €11,315), wel toen verliet ik het toernooi wel degelijk met een positief gevoel. Dit ondanks het feit dat ik eigenlijk geen moment uitzicht had om het toernooi te gaan winnen, simpelweg omdat ik vrijwel steeds dik benedengemiddeld was geweest. En toen ik in de twee aansluitende (online) toernooien wederom cashte, wel toen had ik zelfs een echte drie op een rij gemaakt – niet slecht, gezien het feit dat gewoonlijk slechts zo’n 10% van de velden in het geld komt. Met mijn 4^e plaats bij de €50,000 guaranteed pot-limit Omaha op T6 (€5,000) in een veld van 180 was ik zelfs heel dicht bij mijn eerste online MTT overwinning ooit, maar uiteindelijk versperde Vrouwe Fortuna mij de weg. En in het €250,000 guaranteed no-limit hold’em toernooi dezelfde dag, was het veld effectief gezien zo’n 650 man (officieel ruim 1400 met de gebruikelijke vele sit-outs), en ook daar kwam ik met een 31^e plaats weer zeer diep, en dus ruim in het geld.

Nog altijd kost het me moeite om te erkennen dat gewoon ver komen in een toernooi ook plezierig kan zijn. Maar feit is gewoon dat zelfs prestaties zoals deze (drie diepe cashes op rij in dure, grote events) al vrij uitzonderlijk zijn, en een teken van misschien inderdaad wel goed spel, maar toch vooral ook van veel fortuin. En dat ik dit soort cashes dus simpelweg zal moeten appreciëren als iets goeds – en niet altijd maar op een negatieve wijze moet benaderen. Want hoewel absolute winst datgene is waarvoor ik altijd zal blijven strijden, dit neemt niet weg dat ik ook zal moeten leren blij te zijn met de “net niet” prestaties. Want als ik daar niet blij mee kan zijn – wel, dan word ik zo’n zuur mannetje die altijd wel wat te zaniken heeft en die eigenlijk nooit tevreden is.

En tja, hoewel voor het schrijven van columns dit dan mogelijk uitstekende eigenschappen zijn – zo’n persoon wil ik toch liever niet zijn, dat spreekt vanzelf. En dus probeer ik nu dan maar te genieten van de huidige Drie Op Een Rij, in de hoop dat deze rij zich zal voortzetten met nog meer toekomstige cashes. En ja, misschien zelfs met het einddoel van alles: daadwerkelijke winst.

Profiel van Rolf Slotboom

Overzicht van de Columns van Rolf