Column Rolf: Commentatoren (1)

Commentatoren (1)

In vele TV-sporten is de kwaliteit van de commentator een bron van vreugde – of vaker, van irritatie. Ikzelf erger me bijvoorbeeld mateloos aan Koert Westerman vanwege zijn onzinnige gebral bij de B-kwaliteit voetbalwedstrijden die hem vaak worden toebedeeld. Als hij weer eens met overslaande stem een totaal oninteressante 3-0 of 4-0 bejubelt of een simpele intikker probeert te promoveren tot een wereldwonder, of als hij dan ineens overdreven kritisch wordt op inviduele spelers omdat toevallig het team achter staat, dan denk ik steeds: hoe kan zo iemand in hemelsnaam op deze plek zijn terecht gekomen. Maar ook bij andere sporten is de kwaliteit van het commentaar van invloed op mijn plezier bij de uitzending. Zo kan ik echt urenlang snooker kijken op de BBC als John Virgo & Dennis Taylor achter de microfoon zitten, maar haak ik al na 5 minuten af bij het Eurosport commentaar waar werkelijk nooit iets inhoudelijks wordt genoemd en waar continue achter de feiten wordt aangehold. En als ik bij tennis Marcella Mesker nooit verder hoor komen dan wat uitgekauwde clichés en het intrappen van open deuren, dan mis ik direct Jacco Eltingh die wel met relevante extra info komt, en die ook de durf heeft mogelijke toekomstige gebeurtenissen te voorspellen aan de hand van kleine details als iemand zijn lichaamstaal. Of bij het schaatsen, als Ria Visser op monotone toon nooit veel verder komt dan het simpelweg opnoemen van de rondetijden die ik zelf ook in beeld zie staan, tja dan denk ik altijd: commentator zijn is een vak.

Dat neemt niet weg dat ook ikzelf, toen ik begon als pokercommentator, zo groen was als gras. Bij Eurosport kreeg ik de kans aan de slag te gaan als de eerste Nederlandse ‘ervaringsdeskundige’, en dit was een kans die ik natuurlijk met beide handen aangreep. Echter, de situatie om te beginnen was verre van ideaal. Slechts 5 uur voor de eerste uitzending (!) werd ik benaderd. Tijd om te oefenen was er niet. En tijd om te wennen aan de apparatuur evenmin. Dus toen ik uiteindelijk die eerste uitzending achter de microfoon plaatsnam, en keurig netjes als de Nederlandse pokerkampioen Rolf Slootboom werd geïntroduceerd, wel toen deed ik eerlijk gezegd maar wat. En feitelijk bleef dat de eerste uitzendingen ook zo. Samen met Frank Kramer danwel Bert Devies vormden we een niet bepaald vlekkeloze combinatie van iemand die wel veel weet van TV maar niks van poker met iemand die veel weet van poker maar niks van TV. Als je daarbij nog eens in ogenschouw neemt dat al deze uitzendingen live ingesproken werden, waarbij we dan ook nog vaak geen enkel zicht hadden hoe de handjes precies zouden verlopen, wel dan was het duidelijk dat we moesten presteren onder een extreem hoge moeilijkheidsgraad.

De kritiek was dan ook niet van de lucht. Voornamelijk mijn co-commentatoren moesten het ontgelden, maar ook ikzelf werd van tijd tot tijd flink door het slijk gehaald. Daarbij werd een in mijn ogen enigszins unfaire vergelijking gemaakt tussen de kwaliteiten van Mike Sexton & Vince Van Patten en de kwaliteiten van Frank & mij, danwel Bert & mij. Unfair, omdat juist ook Mike & Vince bergen kritiek hadden gekregen toen ze net waren begonnen maar nu natuurlijk een grote ervaringsvoorsprong op ons hadden, en belangrijker nog: bij ons was alles live, terwijl bij hen alles achteraf kon worden ‘bijgewerkt’ en bovendien ook nog alles tot in de puntjes was voorbereid. Dat was bij ons niet zo, en feitelijk werden we daarbij vaak gered doordat ik (vanwege mijn werkzaamheden als live toernooireporter voor PokerPages) alle finaletafels met eigen ogen had aanschouwd, en dus de meeste cruciale potjes nog wel kon herinneren.

Langzaam maar zeker groeide ik in mijn rol en raakte het publiek meer en meer vertrouwd met mijn stemgeluid, mijn analyses en mijn onderkoelde humor. Ik was dan ook vereerd toen ik na een uitzending of 10 het commentaar in mijn eentje mocht doen. Toen ik vanaf dat moment de uitzending mocht dragen, ging de kwaliteit mijns inziens steeds verder omhoog, vooral ook omdat ik nu in staat was het tempo van de uitzending te bepalen, stiltes te laten vallen waar dat nodig was, en dieper ingaan op de materie dan had gekund onder de druk van het ‘snellere’ twee-persoons commentaar. Mijn doel was om het commentaar toegankelijk genoeg te houden voor beginnende spelers, humoristich genoeg voor kijkers die niet zozeer geïnteresseerd zijn in analyse, maar tegelijkertijd inhoudelijk genoeg om ook de goede spelers te kunnen blijven boeien en prikkelen. Een moeilijke balans dus omdat het hier ging om nogal onverenigbare doelen, maar toch vond ik dat ik hier aardig in geslaagd was – en gelukkig leken de kijkers dit ook zo te beoordelen.

Op basis van deze zelfde drie criteria (toegankelijk genoeg voor beginners, humoristisch genoeg voor niet-pokeraars, inhoudelijk genoeg voor de meer ervaren spelers) beoordeel ik ook de huidige pokercommentatoren, en zoals U in deel 2 van deze column kunt zien – slechts in enkele gevallen is mijn oordeel positief. Volgende week worden door mij onder de meetlat gelegd: de duo’s Arthur van den Meeren / Marc de Hond, Mike Sexton / Vince van Patten, Norman Chad / Lon McEachern en het Partypoker.com Dutch Open duo Rob Hollink / Lange Frans.

Ik zou zeggen: ga er volgende week zaterdag maar eens lekker voor zitten.

Profiel van Rolf Slotboom

Overzicht van de Columns van Rolf