Column Rolf: Bekende Nederlanders Nader Bekeken (3)

Hebben we nog meer BPN’ers dan allen Thierry, Peter, Marcel & ik? Well, you betcha – het stikt onder de Nederlandse pokeraars van de kleurrijke, markante of gewoon crazy gasten.

Spreek je over crazy, dan spreek je over Ed de Haas. Ruim twee meter groot, 140 kilo schoon aan de haak, is deze voormalige basketbalprof misschien wel meer bekend om zijn vermeende tilten & blow-ups dan om zijn grote pokerkwaliteiten. Wat vaak iets minder wordt belicht is dat deze man zeer intelligent is, een grote bereidheid heeft om continue bij te leren, en mijns inziens één van de brightest minds in het poker kan worden genoemd. In tegenstelling tot vele andere pokeraars stelt hij zich vaak erg nederig op bij de analyses achteraf, is hij niet bang toe te geven dat hij een fout heeft gemaakt, en geeft hij vaak veel credit aan zijn tegenstanders. Dat wil zeggen: Aan de goede en heel goede spelers natuurlijk, niet aan de vele bananen die er volgens hem ook bij ieder evenement wel zijn.

Voor wie niet zo bekend is met het Ed de Haas jargon: Wat hij noemt “bananen”, dat zijn bij mij “konijnen”, en bij Steve Wong “pannenkoeken”. Allemaal omschrijvingen voor wat door het grote publiek “visjes” worden genoemd – de niet zo heel goede kaarters dus.

Nu is in de ogen van sommige spelers vrijwel iedereen een vis. Wie Abel Meijberg een analyse van een pokertafel hoort geven, zou bijna denken dat er helemaal niemand in staat is een fatsoenlijk kaartje te leggen. (Nu heeft hij natuurlijk wel recht van spreken, want hij heeft in korte tijd zich weten op te werken tot de absolute top van het internationale poker.)

Ook internationale top: Rob Hollink. In alles de tegenpool van de flamboyante Marcel Lüske, heeft Rob de Flying Dutchman misschien wel overvleugeld door twee cruciale titels binnen te halen: de eerste Europese titel ooit, en zeer recent ook de eerste Nederlandse Wereldtitel. Wie de nuchtere Groninger echter hoorde praten na het binnenhalen van deze titels, zou misschien eerder denken dat hij het plaatselijke kaartavondje bij de klaverjasclub had gewonnen. Gewoon dezelfde man als altijd, zonder enige opsmuk of show, gaf hij aan dat het “wel aardig” was gegaan, maar wees hij toch ook meteen op enkele foutjes van zijn kant.

Feitelijk is Rob het prototype van de pokerprof: rustig, zelden emotioneel betrokken, en altijd zelfkritisch. Iemand die reageert op het winnen van enkele honderdduizenden Euro’s met een glimlach, of die jarenlange tegenslag van zich afschudt met de woorden: “Tja zo gaat dat soms – het is niet anders.” Misschien niet ideaal voor de televisie, waar men gewoonlijk houdt van spannende quotes, van emotionele uitbarstingen of van spectaculaire acties. Maar wel iemand die zeer trouw is aan vrienden en familie, en die altijd volledig zichzelf is ongeacht financiële voorspoed of tegenslag. Kortom: Niet alleen een uitstekend pokerspeler, maar ook als mens hogelijk gewaardeerd.

In tegenstelling tot Rob (die misschien niet de meest mediagenieke persoon is onder de Nederlandse pokeraars), is het medium televisie juist op het lijf van Noah Boeken geschreven – de laatste BPN’er die ik in deze serie bespreek. Hij is het prototype van de jonge, coole en succesvolle gast – en ja, dan ben je voor de televisie natuurlijk goud waard. Plus, hij kan ook nog eens heel behoorlijk kaarten, is streetwise, en heeft daarbij een uitstekend zakelijk inzicht – wat hem in staat heeft gesteld ook op zakelijk gebied zijn populariteit en zijn successen aan de tafels te gelde te maken. Samen met Marcel is hij dan ook de meest logische kandidaat om de overstap te maken van BPN’er naar gewoon BN’er – en om zo te helpen het pokerspel nog meer dan nu bij het grote publiek geaccepteerd te krijgen.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.