Het is de voorwaarde voor het spelen van winnend poker: edge hebben. (Of, zoals sommigen het omschrijven: voorliggen op het spel.)
Ik wist dit al nog ruim voordat het begrip ‘edge’ gemeengoed was, en heb door de jaren heen altijd mijn uiterste best gedaan om deze edge te verkrijgen. Meestal dus door het zoeken naar de meest softe games – immers, als je zelf niet geweldig bent maar je speelt structureel tegen nog veel slechtere spelers, dan zul je op termijn veel verdienen. Maar soms ook door binnen relatief moeilijke omstandigheden te zoeken naar die ene factor die het verschil zou kunnen maken. Het snoeihard mij richten op die ene, enkele exploiteerbare zwakte van mijn oppent(en), dus.
In deze column een uitgebreid overzicht hoe ik altijd in ‘mijn’ games heb geprobeerd deze edge te verkrijgen danwel behouden. Een historisch overzicht, dus – in de volledige wetenschap dat in het huidige tijdperk met de steeds zwaardere games deze edge steeds minder makkelijk te verkrijgen is. En dus feitelijk alleen maar belangrijker is geworden!
Jaar / Periode | Game / spel / locatie | Mijn edge / Poging tot edge |
1998-2001 | Limit hold’em en limit 7 card stud cashgames in Concord Card Casino Wenen | Toen ik begon als prof, was ik nog helemaal niet zo goed! Sterker, ik had nog geen boek gelezen (wist niet eens van het bestaan ervan) en mijn ervaring in live casino games was nihil. Echter, ik zag al snel waar mijn edge lag t.o.v. de regulars: hand selectie. Het betrof hier limit poker waar vrijwel iedere hand tot de showdown ging, en waarbij opponenten (mede door de goede odds) gewoon niet konden wegeleggen. Door tight-aggressive nut peddlen (of, beter gezegd: ultra–tight + medium-aggressive nut peddlen) hield ik mijn investeringen tot een minimum beperkt, tenzij ik op zeker de beste (begin)hand had. Een tactiek met een uiterst lage VP$IP dus, die nog tot in lengte van dagen de basis is gebleven voor mijn game. |
2000-2001 | Limit hold’em cashgames in HC Amsterdam | In tegenstelling tot in Wenen, waren de tafels in Amsterdam niet 9-handed maar 10-handed. Plus: in Wenen was de player base groot, en hier waren er nooit meer dan twee tafels. Dit betekende twee dingen. 1. 10-handed betekent nog meer nut-peddling dan 9- of 8-handed. Kortom: zo mogelijk nog tighter spel was mogelijk / nodig, simpelweg omdat de blindendruk lager is. Spelen vooral van volume hands die gedijen in multiway unraised pots, en het vermijden van typische problem hands als KJo en ATo. 2. Omdat de tegenstanders mij begonnen te kennen (kleine player base, iedere dag dezelfde tegenstanders) en mij zonder uitzondering hadden gelabeld als de übertighte supernit, leverde dit mij bluf spots op die andere spelers niet kregen, en die binnen het overall losse / altijd naar showdown karakter van het spel eigenlijk helemaal niet logisch waren. Maar voor mij dus wel! Hier leerde ik in de praktijk de combi supertight spelen plus toch succesvol kunnen bluffen – waar ik later in mijn carrière nog vaak gebruik van zou maken. |
2001-2004 | Pot-limit Omaha cash games in HC Amsterdam | Voor het eerst in mijn leven zat ik in een game die eens niet los-passief maar los-agressief was, en ook het big-bet aspect was nieuw. Maar mijn edge zag ik al snel! Ook hier was de handselectie van de anderen veel te los, en wist ik dus dat simpelweg veel tighter spelen dan de oppositie mij al voldoende voorsprong moest geven. Maar een tweede, en veel belangrijker, aspect was dat deze spelers wat zij zagen als zwakte nog wel eens wilden afstraffen. Ego-poker dus waarbij limps veelal werden gevolgd door raises, en checks door bets. Mijn aanpassing hierbij was dan ook een uiterst eenvoudige: zowel de limp-reraise als de check-raise invoegen in mijn game! Ik maakte bovendien nog twee extra aanpassingen die deze zwaktes van de opponenten maximaal konden uitbuiten. 1. Ik koos, in weerwil van alle adviezen “los/agressieve spelers rechts, tight/passieve spelers links”, voor exact het tegengestelde. Ik zocht bewust de seat direct rechts van de meest agressieve speler, om zo mijn kansen op de limp-reraise (preflop) of check-raise (postflop) te kunnen maximaliseren. 2. Door i.p.v. de maximale buy-in te kiezen voor de minimale buy-in (toentertijd echt een teken van ultieme zwakte, immers “echte spelers spelen altijd full-stacked”) kon ik dit punt 1 maximaal uitbuiten. Immers, doordat het geld bij mij veel minder diep was, was ik sneller all-in, liefst zo vroeg mogelijk in de hand. En zo gaf ik opponenten minder implied odds, en wist ik bovendien de zwakte van mijn ietwat voorspelbare handselectie te camoufleren. Immers, tegen de tijd dat ze wisten wat ik had, was ik al all-in – en had ik derhalve maximaal geprofiteerd van hun te losse en te agressieve spel. En werd ik de grootste winnaar in die partij terwijl ik nog een verre van expert was, en op een moment dat feitelijk slechts excelleerde in preflop play. |
2004-2006 | Pot-limit Omaha cash games in HC Amsterdam | Langzaamaan werd onze dure PLO game minder soft. Mijn limp-reraise tactiek werd eerder doorzien, en het algehele niveau werd steeds hoger. Gelukkig zat er soms nog een enkele zwakke speler met een dikke stack! Kortom: tijd voor een radicale tactiekwijziging. Nu er nog maar 1 of 2 makkelijk uit te kleden spelers over waren, was het zaak mij volledig te richten op hen. Positie hebben op hun dus (niet meer rechts ervan, maar gewoon links) en vanaf nu spelen met de dikste stack aan tafel. Doel: niet meer van veel spelers een beetje geld pakken, maar één enkele speler slachten middels los-agressief spel. De edge lag nu in het gaan voor die ene hele grote pot, waar het ‘schaapje’ misleid was door alle actie die ik daarvoor had gemaakt, en die niet doorzag dat als al het geld erin zou gaan, ik de goods dan wel moest hebben. Kortom: nu veel vaker dan vroeger licht –EV beslissingen maken in de kleine potjes, om dit alles goed te maken in die ene enkele reuzenpot waar de zwakke opponent met de dikke stack zijn hakken in het zand zou zetten. |
2006-2008 | Pot-limit Omaha cash games online | Zoals de geoefende lezer misschien al kan proeven uit het taalgebruik: die los-agressieve big-stack tactiek was een stuk risicovoller dan mijn vroegere tactieken, en zorgde ook voor significant meer swings Veel vaker dan vroeger zat ik nu met prutkaarten in de pot, en als die ene grote pot niet kwam bleven er toch vooral relatief veel kleine of gemiddelde verliessessies staan. Maar online veranderde dit volledig. Anoniem op diverse sites spelend, en met in die tijd nog exclusief full-ring games, kon ik mijn PLO shortstack tactiek tot in de perfectie uitvoeren. Met de vrij grote player base online en in een tijd dat veel spelers nog geen Omaha Manager achtige software hadden, viel het de opponenten meestal pas op dat ik had gelimpt of gecheckt nadat zij de bet of raise hadden gemaakt waar ik juist op zat te wachten. En heerlijk multitafelend op 5 of 6 tafels, was dit echt geld harken. Tot aan de tijd waarin steeds meer aanbod kwam van shorthanded PLO, en er dus niet meer winstgevend was te multitafelen op full-ring $25-50 en $10-20, was dit met afstand de beste periode uit mijn carrière. Simpelweg omdat ik sneller dan de overgrote meerderheid van de opponenten doorhad op welke wijze er veel was te verdienen – en met zo min mogelijk risico. |
2006-2008 | No-limit hold’em toernooien | Voor het publiek in Holland Casino was ik nog steeds de succesvolle maar aartsconservatieve Nit, en derhalve hadden mijn opponenten niet snel door dat ik in toernooipoker heel anders speelde. Sneller dan de meesten zag ik in toernooipoker de waarde van druk zetten voor iemands toernooileven, het belang van de big stack en de impact van fold equity. Gebruikmakend van mijn aloude “als Rolf zet, hééft ‘ie het ook” image plus de geringe gewendheid aan spelers die (wat tegenwoordig gemeengoed is) betten, raisen, bluffen & pushen met poep, kon ik mij een tijdlang erg vaak naar een grote stack beuken zonder dat de kwaliteit van mijn kaarten hier erg veel invloed op had. Ook mijn eerste jaar in het internationale poker werkte deze tactiek nog. Dit omdat opponenten, mede door mijn vroegere image en mede doordat ze hiermee nog niet voldoende gewend waren, niet licht genoeg durfden af te callen. |
2008-2009 | No-limit hold’em toernooien | Maar dit veranderde al snel! Een paar “kleine schoppetjes” acties later, was mijn image van pusher met niks wijd & zijd bekend. Sowieso was de agressieve golf het internationale poker binnengetreden, waarbij alle jonge honden ervan overtuigd waren dat relentless beuken het recept was tot succes. Gebruikmakend van mijn nu juist maniakale image, bracht ik mijn spel weer terug tot de absolute basics. Tighte hand selectie en vrijwel uitsluitend value shoves – wetend dat vooral de jonge opponenten iedere overbet verdacht vonden. Op deze wijze lekte ik veel minder chips weg dan mijn opponenten, terwijl ik alsnog overmatig werd afbetaald die keren dat ik een ‘verdachte’ move maakte. |
2009-nu | Toernooi / cash, live / online, no-limit hold’em / pot-limit Omaha | Maar al deze ‘easy’ jaren zijn nu wel voorbij. Spelers maken niet meer de basic fouten van vroeger. En maken ze deze wel, dan hebben ze veel sneller dan vroeger door als een speler als ik hierop zit te azen – met een snelle aanpassing van de fout als gevolg. Behoorde ik vroeger tot de absolute top (in ieder geval van Nederland, maar zeker op PLO gebied toch ook wel internationaal) en waren de dingen die ikzelf had uitgedokterd vaak leidraad tot mijn succes, tegenwoordig zijn er veel meer spelers die op minimaal hetzelfde denkniveau zitten. Jonge jongens zijn steeds vaker gedoseerd agressief, en derhalve steeds minder exploiteerbaar. En dit betekent dat, zeker ook omdat ikzelf niet meer de maniakale drive van vroeger bezit om alles uit te spitten of tot enkele cijfers achter de komma uit te rekenen, het steeds lastiger is geworden om in de dure of medium live & online cash games nog een substantiële edge te hebben. En zeker met het huidige Nederlandse belastingklimaat zijn de gouden tijden ook online echt voorbij. Kortom: mijn edge de laatste jaren bestaat nog vrijwel uitsluitend uit tafel selectie, vanzelfsprekend in combinatie met de bestaande speltechnische voordelen van hierboven. Zoeken naar die zachte cash game in het HC, of gewoon lekker meekaarten in gezellige homegames in de buurt – waar de inzetten niet zo laag zijn, maar het spelniveau gewoonlijk nog wel. Online alleen spelen als er een softe game is of op de hogere stacks wat full-ring PLO met vissen (gebeurt steeds minder vaak!), of als er toernooien of kwalificaties zijn met flinke overlay. Nu het niveau bij de oppositie in alle eerlijkheid harder is gestegen dan bij mijzelf, komt het nu steeds meer neer op het selecteren van de juiste games. Net als in de beginjaren dus: uitgaand van mijn beperkingen, zoeken naar de games waar ik met relatief eenvoudige beslissingen mijn tegenstanders toch nog de baas kan. En gecombineerd met gesponsord (en zeker in 2009 + begin 2010 nog uiterst succesvol te noemen) toernooispel, betekent dit alsnog een zeer degelijk inkomen! Alleen vereist het wel een stuk meer voorzichtigheid & omzichtigheid dan vroeger – simpelweg omdat de assumptie dat een game ‘toch wel beatable’ is, in het huidige tijdperk niet automatisch meer kan worden gemaakt. Ietsjes beter kijken & opletten dus dan vroeger, en vooral niet het Ego laten spreken – maar de bereidheid hebben om games ouderwets uit te pieren om veel lagere inzetten dan vroeger. Immers, edge blijft edge! Zelfs als dan de winstverwachting nu misschien een stukje lager geworden is dan het ooit eens was. |
Nu nog even genieten van het weer, net als de meesten hier op het forum. (Schat ik.) Laten we zeggen: zon verkrijgen. 🙂
Mooi verhaal Rolf, mooi dat je gewoon eerlijk je tekortkomingen aanstipt en die hier durft te vertellen.
Ook mooi om te horen dat je ondanks dat nog steeds een ‘mooi’ inkomen hebt. Keep up the good work!
Er is dus nog steeds geen “Edge Manager” ?
Hele eerlijke analyse, alleen kan ik me niet voorstellen dat jij ooit een maniakaal image had. Oké ik heb de beelden van de MCOP 2006 ook gezien, maar toch.
@ Reson:
Thanks! Will do. 🙂
@ AboXXL:
Nope. Snap het ook niet. 😛
@ Kracht Tonen:
Dank! Maar van dat image… echt waar, hoor. 🙂
Mooi stukje. En eerlijk naar jezelf toe. Als er ergens nog edge is dan is het wel door kritisch naar jezelf te kijken!
En deze vond ik mooi: “bereidheid hebben om games ouderwets uit te pieren om veel lagere inzetten dan vroeger”.
Doet mij meteen denken aan de cashgames in het Wynn waar je vantevoren al aangaf ziek te zijn als je meer dan $12 aan rake in de game zou moeten betalen. Een aardige indicator 😉
Haha. Nou heb me er ook keurig aan gehouden, hoor. Meer tip gegeven voor die lekkere smoothies dan aan rake! 🙂 #opdekleintjesletten
Nice collum weer, een v/d redenen waarom ik hem vrijwel altijd lees zitten altijd wel paar tips bij die handig zijn =)
Thanks, Chaser. Gewaardeerd!