Column Rolf: Vegas Voyage Revisited (2)

Aangekomen in Amerika was het toch vooral veel plezier. Met een groep leuke, vlotte gasten trekken door de mooiste plekjes van de VS – dit is geen straf, kan ik U vertellen. Meteen al de eerste dag ben ik eerst met Lange Frans en later met wat kandidaten gaan wandelen door het Chinatown van New York, en zijn we wat gaan relaxen in het tegenwoordig heel hippe Brooklyn – naar verluidt in de precieze straat waar de Notorious B.I.G. is opgegroeid. Verder hebben we veel lange trektochten gemaakt over uitgestrekte en vaak imponerende gebieden. En daarbij vond ik gelukkig ook nog voldoende tijd om in de diverse casino’s zelf wat bij te verdienen in de cash games. Dit natuurlijk tot vreugde en plezier van de kandidaten, die mij oprecht enthousiast stonden te railen, en dan vooral als ik toevallig in de wat duurdere cash games was beland. Kortom: Ik had van te voren verwacht dat zelfs als het programma zou tegenvallen, ik hoe dan ook met een hele berg leuke verhalen zou terugkeren naar Nederland – en inderdaad werd ik op dat gebied bepaald niet teleurgesteld.

“Maar hoe was nu het programma zelf?” vraagt U misschien. “Vond je het bijvoorbeeld niet jammer dat er maar zo weinig deelnemers op een enigszins acceptabel niveau konden pokeren?” Mijn antwoord daarop is: Ja, natuurlijk vond ik dat jammer. Aan de andere kant wist ik waar ik aan begon, en is het natuurlijk ook gewoon leuk om jonge en enthousiaste mensen verder op pad te brengen. Vooral enkele dames hebben mij verrast met hun oprechte interesse in het spelletje, en de wil om ook daadwerkelijk beter te worden. (Wat wel blijkt uit het feit dat Esther en Janine tot op de dag van vandaag bij vele Nederlandse pokertoernooitjes niet alleen aanwezig zijn, maar gewoon ook meespelen.)

Daarbij was het voor mij natuurlijk de eerste keer dat ik in een licht, reality–achtig programma een rol kon spelen. Een programma dat mij ideaal leek om op prime time te worden uitgezonden (niet te moeilijk, niet te controversieel, niet te inhoudelijk of diepgaand, en ook niet te sexy; van alles wel een beetje maar van niets te veel), en ik ben ervan overtuigd dat we op dit tijdstip makkelijk 350,000 kijkers hadden kunnen scoren. Nu was de programmering echter zodanig (erg laat, en bovendien meestal direct na een erg ranzig erotisch programma) dat de ‘normale’ kijker het programma maar moeilijk kon vinden. Immers, na 23:00 uur willen mensen inhoudelijk toppoker zien, of anders spectaculaire ruzies of harde sex – en het zal duidelijk zijn dat geen van deze aspecten echt in ons programma aanwezig waren. En dit terwijl de eigenlijke doelgroep, het mainstream publiek, tegen die tijd gewoon zijn bed had opgezocht, simpelweg omdat er de volgende ochtend gewoon weer gewerkt moest worden.

Al met al waren de kijkcijfers vrij matig (en dan druk ik me voorzichtig uit), en ook op de kwaliteit van het programma viel natuurlijk aardig wat af te dingen. Zo was gewoon te duidelijk te zien dat vanuit de kant van de makers er geen echte affectie was met het spel, waardoor vooral de getoonde pokeractie behoorlijk dunnetjes was. Dit gevoegd bij het feit dat het niveau van de spelers beperkt was. En daarbij was het voor de kijker soms maar moeilijk te volgen was waarom men nu precies zat te spelen, wat nu precies de structuur was van de toernooien etc. Vele dingen die misschien net eventjes beter hadden kunnen worden uitgevoerd. Tegelijk zijn we ook wat betreft het reality–gedeelte misschien ietwat (te?) braaf geweest. Immers, de kijkers die normaal alle sleaze en dirt van de Gouden Kooi gewend waren met echt overal camera’s, wel die waren in alle waarschijnlijkheid teleurgesteld dat in dit programma wij toch een stuk meer binnen de ethische grenzen wilden blijven. (Of, laat ik het beter formuleren: dat wij wat minder ver dan de concurrerende programma’s over die ethische grenzen heen wilden gaan.) En tenslotte was de link tussen de verschillende challenges en het poker flinterdun en voor de kijker soms maar moeilijk te snappen, hoewel diezelfde challenges wel degelijk een aantal mooie beelden hebben opgeleverd.

Maar ook mijn eigen rol was verre van perfect. Ik vind mezelf bepaald geen geboren TV–persoonlijkheid. Bovendien straalt aan alles van mij af dat ik weliswaar gedreven ben, dat ik het spelletje liefheb en dat ik absolute toewijding verlang om serieus toppoker te kunnen spelen – en in theorie zouden dat natuurlijk goede eigenschappen moeten zijn. Maar of een dergelijke instelling te rijmen is met een nogal lichtvoetig programma waar toch vooral jonge mensen op af komen en ook naar kijken, wel dat weet ik niet zo zeker. Weliswaar kwamen mijn enthousiasme en drive uitstekend voor het voetlicht, maar juist wat ik zie als mijn grote kracht (ingewikkelde pokerzaken toegankelijk uitleggen) sneeuwde vaak wat onder. Bijvoorbeeld van mijn toch wel vrij interessante masterclasses bleven soms slechts 2 of 3 soundbites over, terwijl het mijn stellige overtuiging is dat de meerderheid van het publiek best graag zo’n 2 of 3 minuten uit die masterclasses hadden willen zien.

Hadden we een supergroot budget gehad, of was het een programmaformat geweest waar ik zelf de hand in had gehad, dan had ik waarschijnlijk een nog veel kritischer oordeel over het eindresultaat gehad dan nu. Nu kan ik in alle eerlijkheid zeggen ik het programma bij vlagen leuk vond, soms wat slapjes en oppervlakkig, maar over het algemeen toch best wel amusant. Sterker, wat mij betreft verdient de TV–crew best een compliment dat ze ondanks hun relatief beperkte kennis van het poker, toch met voldoende respect voor het spel hebben gemonteerd, en bovendien de gebeurtenissen buiten de tafels niet op sensationele wijze hebben uitvergroot. (Iets wat ze gemakkelijk hadden kunnen doen natuurlijk. Niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van Michael, de jongeman die al snel zelfs de meest positief ingestelde mensen in de groep – waaronder ook ikzelf – tegen zich in het harnas had gejaagd.)

Al met al was Vegas Voyage een aardig & licht, maar helaas niet echt geslaagd te noemen programma, waar ik ondanks de vele kritische kanttekeningen toch met erg veel plezier op terugkijk. Felicitaties natuurlijk aan Leroy, de uiteindelijke – en mijns inziens ook terechte – winnaar.