Column Rolf: Topsport & De Nederlandse Mentaliteit

Het is mijn stellige overtuiging dat deze slechte mentaliteit, die verweven zit in onze Nederlandse sportcultuur, er de reden van is dat wij zo vaak iets “net niet” redden, en zo vaak nét iets minder presteren dan op basis van objectieve kwaliteit verwacht zou mogen worden. Hoewel we voor zo’n klein landje als Nederland op sportgebied wel degelijk goede prestaties neerzetten, laten we het toch vaak net op de cruciale momenten liggen en wint die andere “veel mindere” tegenstander uiteindelijk toch nog. Bij het voetbal zijn dat de Italianen die wederom met 1-0 van ons weten te winnen, of die Duiters die “eigenlijk helemaal niet kunnen voetballen” en toch keer op keer in staat zijn om ons in de laatste minuut te verslaan. En helaas is dat bij het poker allemaal niet veel anders.

Een paar concrete voorbeelden. (Ik zal er wel weer wat mensen mee tegen de haren instrijken, maar ja dat moet dan maar.) Zo was er vorig jaar aardig wat kritiek op Noah Boeken, die toen een vrij slechte run doormaakte op toernooigebied. Zelf weet hij dit gebrek aan succes aan pure pech en aan het maar niet kunnen winnen van coin flips. Echter, ik was er zelf getuige van hoe hij in die tijd ook enkele flinke potten als underdog won, en desondanks toch geen aansprekende resultaten kon neerzetten. In diezelfde toernooiserie zat ik bij hem aan tafel in een WSOP event waar ik hem in een paar uur tijd zag wegkomen met twee of drie strategische missers – en mede op basis van dit fortuin wist hij de dag te eindigen met een flinke stack. Echter, bij de analyse achteraf van zowel de reporters alsook in zijn eigen verhaal geen spoortje van zelfkritiek – er werd slechts gekeken naar de grootte van de stack en tja, dat was natuurlijk in orde. Zoals Co Adriaanse zou zeggen in dit geval: “Scorebordjournalistiek” – en als pokeraars moeten we ons daar natuurlijk niet mee bezighouden. Maar dat doen we maar al te vaak juist wel; bij goede resultaten de geluksfactor negerend, en bij slechte resultaten juist wijzend naar pech. Tja, zo kun je alles wat krom is weer recht kletsen natuurlijk – maar het zorgt niet voor een goede analyse die op termijn kan leiden tot een hoger spelniveau.

Andere voorbeelden: De analyses van enkele van mijn tegenstanders nadat ze door mij waren uitgeschakeld in het Main Event van de Master Classics 2006. Hoewel ik daar zeer gelukkig was geweest op enkele cruciale momenten, en hoewel ik een soort kamikaze-tactiek had toegepast die in lang niet alle gevallen de optimale was (wat ik ook ruiterlijk erkend had), waren juist ook bij mijn tegenstanders enkele duidelijk aanwijsbare fouten te vinden – in hun algehele speelwijze, danwel in het weggeven van tells in de cruciale potten. Echter, hun analyses achteraf gingen vrijwel alleen maar over hun vermeende pech en het “luckbox-gehalte” van ondergetekende – maar niet over de zelf gemaakte foutjes.

Het goede nieuws is dat we steeds meer op de goede weg lijken te komen wat betreft onze mentaliteit. Jonge gasten als Peter Dalhuijsen en Steven van Zadelhoff durven soms zelfs hun eigen spel belachelijk te maken. Dit zie ik niet als zwakte maar juist als een teken van grote kracht. Mannen als Jorryt van Hoof zijn goed in staat zonder al te veel emotionele betrokkenheid steekhoudende analyses te maken over de duurste games – ook als ze groot hebben gewonnen danwel verloren in situaties met een grote geluksfactor. En Rob Hollink is waarschijnlijk zelfs de beste van allemaal, met een mate van zelfkritische analyse waar vrijwel alle Nederlandse pokeraars – ikzelf incluis – een voorbeeld aan kunnen nemen.

Kortom: ik hoop dat we in de toekomst zelden nog onnozele opmerkingen zullen horen als “hoe kon ik in hemelsnaam deze monster draw missen?” in situaties waar het geld er gewoon preflop als underdog inging en dus de al dan niet geflopte monster draw totaal irrelevant is. En ik hoop ook dat we eveneens gespeend zullen blijven van dat typisch Nederlandse de-verantwoordelijkheid-elders-neerleggen, of het klagen over irrelevante zaken die de aandacht moeten afleiden van waar het echt om gaat – het genomen hebben van lang niet altijd optimale beslissingen.

We moeten ons ervan bewust zijn dat het niveau van het internationale poker razendsnel omhoog gaat. De goede spelers uit ons land moeten daarin meegaan om te zorgen dat Nederland zijn redelijk vooraanstaande positie in het internationale poker kan handhaven. Want het zal duidelijk zijn: hoewel het denkniveau van de Nederlanders en onze algemene kennis van speltactieken over het algemeen wel in orde zijn, ligt onze achilleshiel toch nog steeds op het mentale vlak. We zullen onszelf meer realiteitszin en discipline moeten aanleren en de “het lag niet aan mij” of “ja, maar”- attitude juist moeten afleren. Pas dan zullen we in staat blijven om structureel op het hoogste niveau te kunnen meestrijden en zullen we ook op de lange termijn onze – ja, wel degelijk zeer grote – kwaliteiten kunnen tonen.

Profiel van Rolf Slotboom

Overzicht van de Columns van Rolf