Vijf weken lang kijkt PokerCity’s voormalige boegbeeld nog één keer naar de huidige staat van het Nederlandse poker. Aan de orde komen persoonlijke zaken over een nieuw leven als recreatief pokerspeler (is dat eigenlijk wel leuk?), maar ook wat er door de jaren heen is veranderd voor professionele spelers – of waar spelers zelf misschien steken hebben laten vallen. Vandaag de vierde van vijf columns van de hand van Rolf Slotboom, over gezinsleven: een match met poker of niet?
Poker & Gezin
Ik heb naar schatting zo’n 250 tot 300 pokercolumns geschreven. Althans, ‘poker’ columns: ik nam deze definitie nogal breed. In mijn columns was naast poker gewoonlijk alle ruimte voor zaken als voetbal (waar ik heel veel verstand van meende te hebben), showbizz (waar ik best graag toe had behoord), of politiek (waar ik het altijd wel beter wist, en vanaf de zijlijn al helemaal). Ik heb zelfs columns gewijd aan Joran van der Sloot, waar ik zittend voor de tv vanuit mijn luie leunstoel natuurlijk perfect lichaamstaal kon analyseren of leugens detecteren. In een wilde bui wilde ik mij ook nog wel eens overgeven aan het schrijven van stukjes over liefde danwel seks. Al kon ik dat laatste volgens een niet nader te noemen persoon maar beter overlaten aan de echte professionals. ?
Waar het in mijn columns nooit over ging: over gezinsleven in relatie tot het poker. De reden hiervoor was simpel: dat poker was er wel – maar het gezinsleven niet.
In alle jaren dat ik professioneel poker speelde stond poker altijd op de eerste plaats. Ook in mijn vrijgezelle tijd, die dan ook niet heel wild te noemen was aangezien ik zes of zeven avonden per week in het casino zat. Maar ook toen ik in een langdurige relatie zat was poker nooit een issue. Immers, ik pokerde simpelweg iedere avond, en als er een goede game was speelde ik – simple as that. Door niet in één huis samen te wonen kon ik mij ook in mijn online poker jaren geweldig afsluiten: het hele huis stil en donker, alle communicatiekanalen uit of op stil, en simpelweg 100% focussen op het beste resultaat. Het was voor mij niet de beste manier om een topspeler te zijn – het was de enige manier.
Maar in de loop der jaren verzwakte ik allengs. Liet ik mijn mailbox toch soms open staan, of antwoordde ik even snel als er een appje binnenkwam. Op een gegeven moment speelde ik zelfs met live voetbalwedstrijden op de achtergrond. Voor veel spelers misschien de realiteit van eigenlijk iedere online poker avond – voor mij een steeds duidelijker afscheid van volledige focus, en dus van de absolute top. Al mijn online statistieken over de tegenstanders hielden weliswaar de schade beperkt en zorgden dat ik vaak alsnog de juiste beslissing maakte. Maar ook deze software en grote hoeveelheid data worden pas optimaal gebruikt bij de juiste duiding, bij de wetenschap hoe een speler zijn vorige hand heeft gespeeld. Vaak is een ongelukkig op de river verloren hand een stuk belangrijker voor het voorspellen van toekomstig gedrag dan iemands statistieken over duizenden potjes!
Inmiddels zijn we heel wat jaren verder. Het poker is ingeruild voor andere zaken: communicatiewerk voor sportbonden, ontwerpen van trainingen, geven van workshops. En, ineens is daar een compleet gezin: een lieve vrouw en twee prachtige kindjes, de een 20 maanden, de ander 5 weken.
Mijn leven is iedere dag een complete chaos! Het ene kindje lacht, het andere kindje brult, mijn vrouw vraagt of ik nog even iets wil doen, postbodes lopen af en aan met pakketjes, de maandboxen luiers zijn niet aan te slepen, vier uur nachtrust is de hemel. Ik zie geen tv-programma volledig, lees geen artikel uit, in het huishouden is het (soms ook letterlijk) dweilen met de kraan open. Een bord wordt nooit meer helemaal leeggegeten, planning is een steeds abstracter wordend begrip, en ruimte voor analyse of rust is er zelden.
Ja, dit is misschien wel de allermooiste tijd van mijn leven! Maar het is ook de meest kansloze – althans, om ooit weer op enig niveau poker te gaan spelen. In een gezinssituatie, zeker in de situatie van een samenwonend jong gezin, is gewoonlijk niet al te veel ruimte voor rust, voor contemplatie, analyse, of afsluiten van omgevingsgeluiden. Allemaal zaken die althans in mijn beleving van essentieel belang zijn om op hoog niveau te kunnen spelen.
Ik ken maar weinig pokeraars die vanuit een gezinssituatie zoals hier beschreven toch nog het absolute uiterste uit zichzelf weten te halen, of die met eenzelfde focus als voorheen naar een live toernooi gaan. Respect voor de enkeling die hier wel toe in staat is!
Gezinsleven, ik kan uit ervaring zeggen: het is prachtig. Maar een goede match met poker, dat is het niet echt.
Eindelijk je echte roeping gevonden :-)Geeft vermoedelijk ook een stuk meer voldoening.
En wat een schattige foto 😀
Een hele slechte match inderdaad!! Maar af en toe een weekendje kind- en Rebecca loos (je kent het wel!) en lekker pokeren (online?) met een of meer vrienden afgesloten van de buitenwereld is ook wel lekker hoor.
@Paulv: Dank! En ik weet het niet helemaal zeker hoor, van die voldoening. Verantwoordelijkheid, dat zeker!
@Paco: Nou, daar is het allemaal nog niet echt van gekomen – kindjes behoorlijk snel op elkaar, dus nauwelijks tijd voor herstel. Maar wie weet dat wat jij schrijft er binnenkort wel in zit.
En ja – ik ken het wel. 🙂