Column Rolf: Omgaan met druk

Veel mensen zeggen dat poker geen topsport is. Ik ben het daarmee oneens. Hoewel poker voor de recreatieve speler misschien geen topsport is, is het dat natuurlijk wel voor de professionele speler die de top wilt halen en / of financieel volledig afhankelijk is van zijn succes in het spel. Immers, de belangen zijn groot en er wordt van je gevraagd om altijd op de toppen van je kunnen te presteren, omdat je anders nooit meer kunt bereiken in het spel dan slechts een incidenteel succes. Voor mij zijn deze paar eigenschappen (game of skill, grote financiële belangen, één enkel foutje kan fataal zijn) genoeg redenen om poker inderdaad te beschouwen als topsport.

Daar komt nog iets bij. Wanneer je pokert in grote live toernooien of speelt in de duurste online games, dan komt hierbij een hoge mate van druk om de hoek kijken. Bij onervaren spelers is dat vaak financiële druk (nog nooit om zo veel geld gespeeld) of angst voor de meer ervaren tegenstanders (die jou waarschijnlijk als de rookie zien die je misschien wel bent, maar toch liever niet wilt zijn). Bij erkende toppers komt daar nog een heel ander soort druk bij kijken. Het gaat dan voornamelijk om druk van de buitenwacht – om het moeten voldoen aan de verwachtingen die het publiek van je heeft, of die je zelf hebt gecreëerd (bijvoorbeeld door heel high-profile in de media te zijn, door grootse prestaties in het verleden, of door in het openbaar continue je al dan niet grote kwaliteiten te benadrukken). Immers, als je een paar goede resultaten op rij behaalt, dan eet iedereen uit je hand, dan ben je hot en dan wilt iedereen wat van je. Maar presteer je een aantal keer op rij niets, zelfs al zou de reden hiervoor niets anders zijn dan pure pech, wel dan komt plotseling de kritiek. Dan staan ineens andere mensen dan jij op de covers van de tijdschriften, en wordt door diezelfde mensen die jou eerst zo fantastisch vonden nu openlijk aan jouw kwaliteiten getwijfeld.

In mijn columns heb ik vaak geschreven over dat vrijwel alle Nederlandse spelers wel een achilleshiel hebben. Als ik van mezelf mijn achilleshiel zou moeten benoemen, is dat misschien ik iets teveel waarde hecht aan wat de buitenwacht van mij vindt. Al zeggen 99 mensen iets positiefs over mij, maar vervolgens komt persoon nummer 100 met een zuur verhaal, wel dan is het toch vooral dat zure verhaal wat mij bijblijft. Zelfs al gaat het dan vaak om mensen die van toeten noch blazen weten, of om mensen die mij nog nooit hebben gezien laat staan wel eens bij mij aan tafel hebben gezeten, toch vind ik dit soort kritiek vaak maar moeilijk te verkroppen. En voor mij betekent dit dus extra druk. Want wetende dat ik waarschijnlijk meer dan welke andere Nederlandse speler een berg kritiek over me heen krijg als mijn prestaties geen gelijke tred houden met mijn uitspraken en / of reputatie, is het mij duidelijk dat ik continue op een hoog niveau moet presteren om deze critici de mond te kunnen snoeren – of om hen in ieder geval tijdelijk hun wapens uit handen te nemen.

In het begin van mijn carrière had ik daar nooit last van. Ik speelde met graagte de rol van de “Kleine Jongen”, van de schraper die temidden van alle high rollers blij was als ‘ie ook maar een graantje kon meepikken. Zelfs toen ik al in de dure PLO partijen speelde waar ik met succes mijn befaamde shortstack-strategie toepaste, kostte het mij geen enkele moeite om de hele avond met slechts een paar chips voor mijn neus te zitten, wachtend op dat ene momentje waarop ik kon toeslaan. Ook al wist ik dat ik in de ogen van anderen er waarschijnlijk niet veel van kon (immers, speelden de Grote Mannen niet altijd met huge stacks, en was ik niet altijd short?), het respect dat ik impliciet kreeg van mijn tegenstanders, plus natuurlijk het geld dat ik won, waren voor mij meer waard dan de eventuele mening van anderen.

Maar toen ik langzamerhand meer high profile werd, veranderde dit. Ik had mijn strategiecolumns in CardPlayer, was vaak op TV, was leraar geworden op de grootste online poker school, en ging op een gegeven moment zelfs boeken schrijven. Als dan buitenlandse spelers langskwamen in het casino en ze zagen mij zitten met mijn drie chips voor mijn neus, wel dan voelde ik hun priemende blikken, of hun gefronste wenkbrauwen. Zo was er bijvoorbeeld een avond waar een Canadese jongen was langsgekomen die zowel mij als Marcel Lüske kende van TV en tijdschriften. Die avond had Marcel weliswaar een berg chips voor zijn neus in onze vaste PLO game, maar hij was ook zeer hot na het verliezen van wat potten, en zat al vanaf het begin vrij dik te verliezen. Ikzelf zat natuurlijk weer de hele avond met mijn relatief kleine (ik meen €500 of €1,000) stack te wachten om toe te slaan, en speelde zoals zo vaak feitelijk geen enkele hand. En wederom zoals zo vaak, sloeg ik ook nu weer toe in het laatste uurtje van de avond, toen de verliezers iets te actief probeerden hun geld terug te halen, en ik daarvan kon profiteren door het winnen van één enkele reuzenpot. Dus na een avond lang passen had ik wederom een mooie winst geboekt, volledig in lijn met de door mij altijd besproken strategieën – en was niet alleen Marcel maar ook een andere high-profile speler diep door het stof gegaan door te veel emotionele betrokkenheid. Echter, wat las ik later in de blog update van de Canadese jongeman: “Tja, Rolf Slotboom was er ook wel hoor, maar hij had geen enkele kans. Hij zat daar maar met zijn kleine stack terwijl Marcel overduidelijk de tafel domineerde.”

Dit zijn nu typisch van die dingen waarvan ik weet dat ik me er eigenlijk niets van aan zou moeten trekken. Immers, wat is de mening nu waard van een buitenstaander die succes afmeet aan het aantal chips voor je neus in plaats van aan de daadwerkelijke winst die je boekt? Niets natuurlijk – het zou mij volledig koud moeten laten. Maar omdat dit dus niet zo is, en ik dit soort ongefundeerde of zelfs onjuiste kritiek vervelend vind, betekent dit voor mij extra druk. Ik weet dat als ik te lang niet presteer, mijn vele criticasters weer hun gifpennen ter hand zullen nemen om mij zwart te maken – door kritiek te geven op mijn resultaten, mijn spel, mijn persoonlijkheid, of wat ze maar kunnen vinden om mijn reputatie te beschadigen.

Al is het alleen maar om niet te verliezen in deze continue strijd, vecht ik eigenlijk al mijn hele pokerleven lang om de beste te zijn en om op continue basis topprestaties te leveren. En ja net als iedere andere topsporter die het steeds maar weer moet laten zien, sta ik hierbij onder constante druk. Voor een groot gedeelte is dat dus die druk van de buitenwacht – eigenlijk alles wat ik net beschreven heb. Echter, misschien nog wel belangrijker is de druk van het moeten presteren en het niet mogen falen die ik aan mijzelf opleg. Feitelijk zoals iedere topsporter dat doet, of in ieder geval zou behoren te doen als hij het maximale uit zijn mogelijkheden wilt halen.

Maar goed, daarover misschien meer in een volgende column.