Column Rolf: Legendarische potjes (2)

Indien U gewoonlijk slechts in relatief kleine, fast-paced toernooitjes speelt, is een paar koningen preflop gewoonlijk een monster: U zult er normaal gesproken mee raisen, reraisen of zelfs all-in mee gaan. En mocht U heel toevallig eens een keer tegen AA oplopen, wel dan is dat simpelweg bonne chance voor de opponent, en een cooler voor U – namelijk gewoon botte pech dat U in deze slechte situatie bent terecht gekomen en eigenlijk niet te voorkomen.

Echter, in de Main Events van de grote toernooien zijn de stacks gewoonlijk veel dieper, de structuren veel langzamer en de opponenten veel sterker. Vindt U in de beginfase van dit soort toernooien KK en U wordt geconfronteerd met significante actie, dan is KK plotseling niet meer hetzelfde through ticket als voorheen. Zeker als U erg goed bent in het lezen van tegenstanders of als U zit tegen een vrij voorspelbaar spelende opponent, wordt het preflop wegleggen van koningen een optie – als Uw read tenminste sterk genoeg is dat U inderdaad zit tegen de enige hand die U kan kloppen: AA. In de komende twee columns bespreek ik vier van dergelijke situaties, waar ik in alle gevallen KK had – en waar ik te maken kreeg met iemand die over the top kwam.

Koningen deel 1

Nog nooit in mijn leven had ik KK preflop weggelegd, toen ik bij de World Series Main Event 2007 dit ineens ging overwegen. We waren in level 3 met blinds 150-300; ik had zeer solide gespeeld, en nog geen showdown hoeven aangaan. Na 1 limper vond ik KK op de button, en verhoogde naar 1125 – een serieuze raise, zeker voor iemand als ik die nog nauwelijks een pot had gespeeld. Echter, de eveneens zeer strakke small blind keek niet op of om, en reraiste direct naar 3100. De limper foldde, en het was aan mij.

Het bizarre van deze situatie was dat de genoemde man welgeteld 3 handjes had gereraist tot dat moment – en in alle gevallen had hij AA! Mijn eerste reactie was dan ook: “Ja, de man kan niet AA blijven krijgen – ik pomp het er lekker is en dan zien we wel of hij nog steeds zo flink is.” Maar toen ging ik nadenken. De man wist dat ik zeer strak speelde. Hij had geen moment gelet op de blinds of de limpers, terwijl vooral de under-the-gun limper toch een potentieel gevaar zou zijn voor eigenlijk iedere hand die de man kon hebben – met uitzonderling natuurlijk van AA. En het misschien nog wel belangrijkste: Hij re-raiste uit positie, maar niet met een bedrag dat normaal zou zijn voor resteals of goede handen als AK of medium / grote pocket paren. Nee, zijn raise was veel kleiner: slechts 3100 totaal, ruim minder dan drie keer mijn bet dus, en slechts 1975 extra. Met een hand als JJ zou hij er toch zeker iets van 3600 of zelfs 4000 van hebben gemaakt, al was het alleen maar om te compenseren voor zijn slechte positie.

Met effectieve stacks van ruim 20,000 (!) besloot ik te flatcallen, eigenlijk om twee redenen:

1. Om te zien wat hij zou doen na de flop, zodat ik mijn read verder kon concretiseren wanneer ik na zijn flop acties extra informatie zou hebben vergaard.

2. Om te proberen een derde koning te floppen, in welk geval – indien hij inderdaad AA had – ik hem zonder enige twijfel committed zou krijgen voor zijn hele stack.

Toen de flop 962 rainbow kwam, een schijnbaar prachtige flop voor mijn KK, en hij wederom een kleine inzet maakte, ging ik op mijn gebruikelijke wijze in de tank, ging het gesprek met mijn opponent aan, en na nog steeds veel kracht te voelen besloot ik uiteindelijk mijn KK te open-folden. Dit tot grote verbazing van de man, die inderdaad AA had, en sprak: “What the fuck, man – You were supposed to go broke with that hand!” Ik bleef dus in leven met een nog steeds bovengemiddelde stack, wist later deze zelfde man uit te schakelen (door met een zeer marginale hand wel de call te maken tegen wat bleek een reusachtige river bluf), en speelde mezelf zo in het geld – met dank dus aan die cruciale fold van mijn koningen.

Een fold die me trouwens ook nog dit jaar in het Main Event van pas was gekomen. Ik had dag 2 van de World Series 2008 bereikt met een licht bovengemiddelde stack, maar was eigenlijk niet blij met mijn loting omdat er veel goede spelers aan mijn tafel zaten, en ik bovendien twee grote & overagressieve stacks in mijn rug had – en ik zag feitelijk maar weinig edge voor mezelf in deze partij. Echter, door een wonderlijke speling van het lot zat ook mijn tegenstander van vorig jaar aan tafel. Na een half uur veel praten, irriteren maar vooral droogpassen van mijn kant, begon hij uit zichzelf het verhaal over mijn open-fold van de koningen, iets wat leidde tot flink wat hilariteit aan tafel. Plotseling had ik het image van a) de superstrakke prof, b) die de durf had te vertrouwen op zijn reads, c) en die bovendien ook nog eens de enige speler was aan tafel met een Main Event cash op zijn naam. Vanaf dat moment werd plotseling iedere bet of raise van mij gerespecteerd, en middels veel steals en puur kleine-potjes poker kon ik mij zo eenvoudig kwalificeren voor dag 3 – om mij uiteindelijk wederom in het geld te spelen. Feitelijk dus met dank aan mijn opponent die, eigenlijk zonder het zelf te beseffen, mij een prachtig image had gegeven.

Koningen deel 2

Bij mijn eerste EPT Grand Final ooit, was ik in extase om KK op te rapen. We waren hier zelfs al in het vierde level, 150-300 blinds met een 25 ante. Na mijn stack te hadden opgebouwd middels mijn beruchte check-call-op-alle-straten-met-slechts-een-unimproved-AQ tegen Lex “RaSZi” Veldhuis (meer hierover in een latere column), had ik tegen een overagressieve speler twee flinke pots verloren. Deze man kwam dicht in de buurt bij wat ik noem een maniak of kamikazepiloot – maar chips had hij wel, en dreigend was hij ook. Ik zat er dus echt op te loeren om met een tophand hem in de val te kunnen laten lokken. En die tophand kwam al snel (KK), gelukkig ook in een situatie waar mijn opponent zijn standaard preflop raise had gemaakt: naar 800, dit keer under the gun.

Reeds twee keer eerder had ik gedreigd hem te reraisen, maar besloot ik het toch niet te doen en foldde ik beide keren. Dus met mijn tophand van nu besloot ik mijn zelfde bewegingen van voorheen exact na te bootsen. Ik pakte 2200 in mijn hand, net als ik daarvoor had gedaan, en vervolgens nog wat extra chips om vooral angst te representeren – en maakte er uiteindelijk 2,525 van. Het doel: Mijn tegenstander met een relatief marginale hand als two big cards of een medium pocket pair over the top te laten komen voor al zijn chips.

Ik hoopte dus op een shove, die ook niet geheel onlogisch zou zijn. Immers, met 14,000 totale stack, nu dus nog zo’n 11,500 behind, was ik ruim benedengemiddeld, en dus kon ik mijn opponent wel een beetje pijn doen maar niet echt cripplen. Bovendien had ik op subtiele wijze geprobeerd dit enigszins op een ‘move’ te laten lijken – dus met AQ of TT zou hij zeker shoven, zo schatte ik. Maar er gebeurde iets anders. In plaats van middels een grote all-in reraise de door mij geïnvesteerde 2,525 plus de blinds & antes proberen op te pakken, reraiste hij klein – en maakte er precies 6,000 van. Wel, dit is één van de meest betrouwbare aanwijzingen dat iemand AA heeft: als in een situatie waar een shove automatisch lijkt, de speler in kwestie er ineens een kleine ‘tussen-raise’ ingooit die weinig doel lijkt te dienen. Mijn maag draaide dan ook om toen in deze vlakke vier-bet te verwerken kreeg.

Na heel lang nadenken, inachtnemend zijn overagressie en zijn mogelijke read dat ik ook niets hoefde te hebben, plus bedenkend dat ik sowieso ruim benedengemiddeld was en al veel geld geïnvesteerd had in de pot, besloot ik uiteindelijk toch maar alles erin te gooien – eigenlijk tegen mijn read in. En ja hoor: Toen de kaarten open gingen zat ik dus vrolijk tegen precies de twee azen aan te kijken die mijn opponent met zijn kleine reraise had gerepresenteerd.

Toen ik geen hulp kreeg van het board, betuigden de andere spelers steun aan mij in de trant van “Tja, met koningen tegen azen – daar is gewoon niets aan te doen. Dat is gewoon een cooler, niets aan te doen.” Maar ik wist wel beter. Ik ben normaal gesproken iemand die de durf heeft om 100% op zijn reads te vertrouwen, en met een read zo sterk als deze had ik gewoon moeten folden. Dan had ik nog ruim 11,000 overgehad. En met de blinds slechts 150-300 en een 25 ante, was er dan nog voldoende tijd en ruimte geweest om mijzelf rustig in het toernooi terug te knokken.

In mijn column van volgende week het tweede en laatste deel over koningen voor de flop – met twee zeer interessante potjes uit de recente Summer Classics. Hier foldde ik preflop KK tegen een zeer kleine reraise van de ietwat overagressieve Kenny Hallaert, om niet veel later met de exact zelfde hand tegen een zeer grote reraise van een veel strakkere speler wel de call (ja, zelfs insta-call) te maken. Deze handjes dus volgende week.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.