Column Rolf: De Toppers aan Tafel

Met de meeste Nederlandse of zelfs Europese toppers heb ik nu zo langzamerhand wel voldoende speelervaring in de live toernooien. En daarover heb ik al meer dan genoeg verhalen geschreven, lijkt mij zo – denk maar aan de vele columns en artikelen waarin mannen als Marcel Lüske, Rob Hollink, Ed de Haas, Dario Minieiri en Gus Hansen voorkomen.

Nu op de World Series komen daar natuurlijk ook de Amerikaanse / Canadese wereldtoppers bij. Vorig jaar had ik al uitgebreide speelervaring met bijvoorbeeld Erick Lindgren, die in een pot-limit Omaha toernooi een tactiek hanteerde waarbij hij met ruim 50% van zijn handen open-limpte, die oprecht een heel gezellige gast is aan tafel en die door zijn speelstijl en zijn table banter helpt de tafel veel losser te maken dan gebruikelijk op de WSOP. (Zijn maatje Daniel Negreanu begroette me zelfs extreem joviaal bij de $10,000 7 card stud Championship, door bij het zien van mij direct op me af te lopen. Met een welgemeend “Hey Rolf! Great to see you here, buddy. Didn’t know you guys played stud in Austria!” gaf hij aan dat er bij hem op topografisch gebied weliswaar nog enige verbetering te boeken is – maar hij gaf mijn Ego wel degelijk een aanzienlijke boost, dat spreekt voor zich.) Heel wat anders dan bijvoorbeeld Huck Seed, die in het $10,000 pot-limit Omaha toernooi vorig jaar toch vooral heel nors zat te zijn. En die, toen ik zijn pot reraise tegen mij correct gelezen had voor een rundown hand in plaats van de AA die hij probeerde te representeren (en derhalve besloot met mijn zeer marginale AQJT hem wederom te re-reraisen in plaats van te folden), ineens mij de les ging lezen nadat hij met zijn 8765 single-suited erg lucky de pot had gewonnen. Het feit dat hij uit positie met een acht-hoog 70% van zijn stack erin had gekregen voor de flop, en zelfs nadat hij all-in was gegaan op de flop hij nog steeds een underdog was tegen mijn hand – wel, daarover hoorde ik hem niet. Of enige credit geven voor mijn mooie read en gedurfde spel – wel, dat kwam natuurlijk al helemaal niet over de norse lippen van de Full Tilt ster.

Net zo min natuurlijk als vorig jaar bij mijn encounter met Eric Fröhlich. Deze jonge bracelet winner had mij in drie uur tijd nog geen hand zien spelen, en toch maakte hij een insta-call voor als zijn chips met een AK offsuit tegen mijn reraise shove – een play die gezien deze speelgeschiedenis toch niet per se de optimale hoefde te zijn. Achteraf bleek zijn beslissing wel correct, want tegen mijn 98 lag hij 6 tegen 4 voor – hoewel hij uiteindelijk de hand toch zou verliezen. De woorden van disrespect richting mij die zelfs dagen later nog over zijn lippen kwamen getuigden van weinig sportiviteit, van een gering relativeringsvermogen en van vooral veel sour grapes. Zoals zo veel jonge Internetpokeraars klonk ook hier weer het bekende “ik ben geweldig, en als ik mijn tegenstander niet ken zal het wel een donk zijn” of “als ik een grote pot verlies wel dan heeft mijn tegenstander gewoon geluckboxt” dat mijns inziens niet geheel overeenstemt met de realiteit van het live toernooipoker.

Leuker was het dit jaar met Antonio Esfandiari. Ik had nog maar net een artikel van hem gelezen waarin hij schreef dat hij zijn honger voor het spel weer volledig had teruggevonden, en dat hij voor deze World Series gretiger was dan ooit. Wel, klaarblijkelijk zo gretig dat hij in de limit / no limit hold’em mix zo laat arriveerde dat van zijn 10,000 stack nog slechts 8,200 (!) over was. Net op tijd om in de small blind zijn starthand levend te houden, callt hij vervolgens met QJ een early position raise van (de in limit hold’em zeer tighte open raiser, want door zijn Engelse achtergrond niet echt heel ervaren in dit spel zijnde) Peter Gould om vervolgens op een flop QT8 een berg chips te verliezen tegen Gould’s KK. “Welkom aan tafel, Antonio!” grijnzen zijn opponenten, Phil Laak komt nog even naar de tafel rennen om ons te verzekeren dat we wat hem betreft Antonio echt zo snel mogelijk mogen busten, en de Magician zelf…. Wel, die grijnst terug en stuurt een mooie dame erop uit om voor hem een lekkere maaltijd te halen “maar dan zonder uitjes – want daar houd ik niet van.” Poker like a Rock Star!

Opvallend is verder dat de Echte Sterren aan tafel toch vooral met elkaar praten. De genoemde tafel met Antonio Esfandiari had verder nog Michael Binger, Robert Mizrachi en Andy Bloch… en feitelijk de enige communicatie die zij hadden was met elkaar. Als ik of iemand anders een potje won dan keek men eventjes op of de hand al dan niet goed was uitgespeeld… om daarna gewoon weer verder te gaan met de onderlinge communicatie. Het mooiste voorbeeld daarvan was in het $10,000 pot-limit hold’em toernooi, toen ik naar de tafel van Phil Ivey werd verplaatst – een tafel met eigenlijk alleen maar Echte Sterren. Ik kwam daar zitten met mijn kleine stackje, en aangezien ik vrij onbekend ben bij de grote Amerikaanse toernooipros keek eigenlijk niemand op of om. Pas toen ik een hand prachtig uitspeelde tegen een andere topper waarbij ik zowel turn als river bets callde met slechts een unimproved AK (en won), en vervolgens tot twee keer toe Ivey succesvol reraiste, wel toen ging bij de altijd zo expressieloze Tiger Woods of Poker eventjes zijn wenkbrauw een stukje omhoog – en keek hij zowaar een micro-seconde mijn kant op om te analyseren wie nu precies die brutale gast was met die te grote muts en die rare bril.

En tja, nog niet deel uitmakend van zijn high-rolling circle of friends, was dat waarschijnlijk het grootste compliment wat ik kon krijgen.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.