Kracht Tonen in Marokko (2/2): Het rund dat niet goed runde

Begin maart reisde onze eigen Mark ‘Kracht Tonen’ Roovers met het Nederlands pokerzestal af naar Marokko voor de Coupe des Nations. Exclusief voor PokerCity schreef Roovers een tweeluik over zijn belevenissen. Vandaag Deel 2 over het Main Event, de cashgames en het rund dat niet goed runde.

Deel 1 gemist? Lees hier ‘Krachttoer (1/2): Coupe des Nations, tactisch steekspel in Tanger >>>

Het Main Event
Hersteld van onze teleurstellende prestatie in het landentoernooi begon ik de volgende dag met veel vertrouwen aan dag 1A het Main Event. Het niveau was beduidend lager dan in Europa. Er werden allemaal enorme potten gespeeld met poephanden en verspreid door de zaal zaten schreeuwerige types die telkens zo trots als een pauw de meest dramatische blufs lieten zien. Ik vond het prachtig, maar wist amper te profiteren. Ik overleefde als shortstack en werd op de tweede speeldag al vroeg geveld door de legendarische Anas Tadini.

Voorafgaand aan mijn Marokkaanse avontuur had ik nog nooit van de beste man gehoord, maar in Tanger kon je (soms letterlijk) niet om hem heen. Anas is een grote stoere kerel die het nodig vindt om bij elke gewonnen pot allerlei oerkreten door de zaal te schreeuwen. Ik kan altijd wel lachen om dat soort idioten, maar als je zojuist een dramatische beat hebt gekregen van de beste man is het toch even slikken.

Mijn bustout was voor Marokkaanse begrippen nog redelijk standaard. Ik kreeg het met preflop all-in voor twaalf blinden tegen de van UTG opener Tadini. De beat die het Marokkaanse fenomeen uitdeelde aan collega Nederatleet Mathijs Jonkers was zelfs voor Marokkaanse begrippen vrij ziek. Jonkers 5-bet jamde namelijk 85 blinden met , Tadini legde ruim zestig blinden bij met en hitte een drietje.

Desondanks werd Tadini door zijn landgenoten geroemd als de beste speler van Marokko en dat bewees hij tijdens het Tanger Poker Festival door het Main Event op zijn naam schrijven voor omgerekend zo’n €40.000, alweer zijn vijfde Main Event titel in Marokko.

Bloeden als een rund
Omdat we (lees: mijn vriendin) ook wat van de stad wilden zien, gingen we het avontuur tegemoet (lees: ik werd mee gesleept). Als wereldvreemde Brabander ben ik natuurlijk onwijs op mijn hoede (lees: doodsbang) wanneer ik mij op onbekend terrein begeef. In de medina word je bovendien constant aangesproken door mensen, veelal kinderen, die je willen helpen (lees: ze willen geld van je!) of je willen rondleiden (lees: ze willen geld van je!) en ze zijn behoorlijk opdringerig (lees: ze willen geld van je!). Dat soort shit, daar moet ik niks van hebben en aanvankelijk vond ik het moeilijk om te genieten van de stad, maar opvallend genoeg went het snel. Voor je het weet negeer je die kinderen eenvoudig en staat letterlijk niets je meer in de weg.

De rand van de medina, het oude stadsdeel

Een overdekte markt

Een man die zijn schaap uit laat.

Nadat we heerlijk hadden geluncht was ik helemaal relaxed en klaar om opnieuw de confrontatie met mijn angsten aan te gaan. Terwijl we richting het moderne centrum liepen hoorden we muziek. Vrolijke muziek. We hoorden trommels en blazers, het klonk als de lokale fanfare. Ik ben altijd te porren voor een feestje, dus gingen we een kijkje nemen. In een zijstraat van een grote winkelstraat zagen we een groep dansende mensen. Er werd vrolijk gelachen en vaders hosten er op los met kinderen op hun schouders, keigezellig!

Omdat ik bang was dat het een familieaangelegenheid was ging ik voorzichtig een kijkje nemen. Ik kwam dichterbij en zag dat de mensen ergens om heen dansten. Ik dacht eerst dat het een stapel kleden ofzo was, maar het bleek een koe die op zijn rug lag. De poten van de koe waren vastgebonden en het dier was duidelijk in paniek. Het rund runde duidelijk niet goed, want vervolgens kwam er een man met een groot mes tevoorschijn. In een vloeiende beweging sneed de straatslager de keel van de koe door en het bloed gutste over straat. Ik heb nog nooit zoveel bloed gezien. Het was “een culturele verrijking”, meende mijn vriendin.

Ondanks het bloederig tafereel ben ik blij dat we die dag veel van de stad hebben gezien. Tanger is in een hoop opzichten een mooie stad met veel kleurrijke markten en fascinerende mensen. Je kunt er bovendien voor weinig geld heel lekker eten en er is genoeg te doen. Ik zou alleen als tip mee willen geven: negeer de vrolijke muziek want ze vieren geen carnaval in Marokko.

De cashgames
Ik was natuurlijk niet naar Tanger gekomen om de toerist uit te hangen, er moest ook geld verdiend worden en aangezien dat in het Main Event niet was gelukt heb ik elk vrij uurtje in de cashgames geïnvesteerd.

De cashgames zijn compleet anders dan in Nederland. Om te beginnen spelen ze in de lokale valuta: Marokkaanse Dirham. Tien Dirham staat momenteel ongeveer gelijk aan 92 eurocent. Voor het gemak kun je dus delen door tien en als je Marcel Vonk heet dan deel je door 10,8695652173913. De laagste limiet die wordt aangeboden in het casino in Tanger is 50/100 MAD, wat dus zo’n beetje gelijk staat aan €5/€10. Dat lijkt in eerste instantie natuurlijk vrij hoog, maar in de praktijk speelt het amper hoger dan de gemiddelde €2/€4 game in het Holland Casino. Dat komt met name door de lage minimale buy-in: 2000 MAD (€200). Er is geen maximale buy-in. Veel spelers kopen zich in voor het minimale bedrag, dat zijn dus twintig big blinds. De gemiddelde openingsraise is hierdoor een stuk kleiner dan de gemiddelde openingsraise in het HC.

Naast 50/100 NLH (4% rake, geen cap) en 100/200 NLH (3% rake, geen cap) draaide er ook veel 100/200 (five card) PLO (3% rake, geen cap). Het is toegestaan om te straddlen, er worden vooral veel Mississipi straddles gedaan. Ze spelen naast fiches ook met poker plaques en als je die vervolgens omwisselt krijg je enorme stapels geld omdat het hoogste biljet slechts 200 MAD (<€20) is.

Het niveau van de spelers is behoorlijk laag in vergelijking met het niveau in Nederland. De shortstacks kochten regelmatig een flopje voor hun halve stack met allerlei troephandjes en na de flop rommelden ze ook maar wat aan. Natuurlijk was er een handjevol regulars dat groter inkocht en beter speelde. Maar ook die spelers maakten af en toe toch wel grote fouten. De games draaiden tijdens de toernooiweek gemiddeld zo’n twintig uur per dag. Aan het begin van de middag viel het vaak even stil maar ’s avonds en ’s nachts draaiden er vaak toch wel drie tot vijf tafels cashgame. Het casino heeft geen sluitingstijden.

De meeste spelers zijn Marokkaans, maar ook Spanjaarden, Fransen en Belgen komen graag naar Tanger omdat er naast Arabisch en Berbers ook Frans en Spaans wordt gesproken. De dealers komen voornamelijk uit Roemenië en Hongarije. Zij spreken alleen beperkt Engels en beperkt Frans. Geen enkele dealer of pokerbrush is Marokkaans dus je kunt je voorstellen dat die taalbarrière tot problemen leidt.

In de kinderschoenen
Het grootste nadeel is dat er op een ongepaste manier over het spel wordt gepraat. Spelers overleggen met elkaar en delen informatie, wat natuurlijk absoluut niet kan aan de pokertafel. Maar aangezien de dealers niet weten wat er gezegd wordt, kunnen ze er ook niet echt tegen optreden. De dealers hebben sowieso weinig te zeggen en ze worden met weinig respect behandeld. Er wordt bijvoorbeeld constant out of turn gefold, gecalld of geraised, maar als de dealers daar iets van zeggen krijgen ze een grote bek terug. De meeste dealers zeggen er na een tijdje niets meer van. Als een speler een pot verliest krijgt de dealer de volle laag.

Poker in Tanger staat nog in de kinderschoenen. De regels worden niet streng genoeg toegepast en er werken een aantal onbekwame mensen. Ik werd een paar keer het slachtoffer van die onbekwaamheid; bijvoorbeeld door slechte rulings, maar daar stond tegenover dat ik tot twee keer toe de pot won bij de showdown terwijl ik niet beste hand had. De eerste keer bevatte het bord nota bene vier klaveren, maar mijn opponent had niet door dat hij een flush had. De dealer zag het niet en mijn vrijwel uitsluitend Marokkaanse tafelgenoten zeiden ook niets. Mijn Vlaamse buurman knipoogde naar me en zei “welkom in Marokko”. De tweede keer dat ik eigenlijk verloor werd mijn two pair gecounterfeit op de river, maar ook dat ging totaal onopgemerkt.

De sigarettenrook, het samenspel, de slechte rulings, de actions out of turn en het onbeschofte gedrag richting het vriendelijke personeel. Het zouden allemaal redenen kunnen zijn om vooral geen cashgames meer te spelen in Tanger, maar om de een of andere manier was ik al die dingen telkens alweer lang vergeten op het moment dat ik terugliep naar mijn hotelkamer.