De Verhalen van Kale – Het Luxor-leventje

In het tweede deel van de Vegas-tetralogie kiezen de boys voor een rustig potje kaarten in Caesar’s Palace. Het lijkt een dag als alle anderen te worden, maar soms kan één kaart alles veranderen. Dit is het verhaal van hartenzes op de river.
 
Onze eerste nacht in Vegas verloopt onrustig, niet in de laatste plaats dankzij het gedoe met Officer Knickerbocker. Met slechts een paar uur slaap achter de kiezen nemen we ons voor er een rustig eerste dagje van te maken. We besluiten met zijn zessen het middagtoernooi in Caesar’s Palace te gaan spelen, een van de grotere pokerrooms van Vegas. Alhoewel deze tweeweekse Vegas-trip meer als vakantie dan pokertrip gepland staat, zijn we natuurlijk niet vies van een potje kaarten op zijn tijd. Zeker niet gezien het niveau van de lokale “Hank and Ingrid”, die het pokerwiel duidelijk niet uitgevonden hebben.

Zesjes hitten altijd
Het allereerste toernooi is voor de overige vijf geen succes, zij vliegen er snel uit. Zelf kaart ik me binnen een uur naar de chiplead en gooi daarna de gashendel vol open. Het toernooi duurt alleen een eeuwigheid en het loopt tegen tien uur ’s avonds wanneer we pas bij de laatste twee tafels zijn. De gashendel is in de laatste uren teruggedraaid en na acht uur kaarten is er weinig van mijn chiplead overgebleven.

De rest van de groep staat trouw te railen als ik mijn shortstack met erin schuif. Direct achter mij snapcallt de chipleader met . Achter me houden ze de moed er wel in, niet in de laatste plaats door de hoeveelheid Bud Light die reeds achter de kiezen is. “Zesje in het midden Kaal, geen probleem” roept de benjamin van de groep. En jawel, de flop brengt op commando . Terwijl we elkaar lachend high fiven draait de dealer ineens de op de turn. Tot zover het feest. Of toch? Want wát zien we daar opeens op de river verschijnen?

Onderhandelen voor geavanceerde spelers
Soms verandert één kaart je hele avond. brengt me terug in het spel, kort daarna pak ik de chiplead terug. Bij de laatste zeven spelers sla ik beleefd een dealvoorstel van de overige zes af, wat me op boze blikken van de tafel komt te staan. Jammer jongens. Bij de laatste vier raak ik de leiding voor het eerst sinds tijden weer kwijt, waarna de nieuwe muntjesvader in de break aan me vraagt of ik eventueel toch een deal wil. Ik voel de spirit van ‘Maverick 36O’ door me heen stromen en roep stoer dat ik alleen wil dealen als ik écht een belachelijke deal krijg. De chipleader begint te rekenen en komt met een deal op de proppen waarbij ik zo’n tien procent meer krijg. Snapcall uiteraard, maar de overige spelers liggen dwars.

De oude baas van de tafel, u ziet hem hier rechts op de foto, loopt te morren en vindt dat ik niet meer moet krijgen “omdat we alle vier even goed zijn.” Uiteindelijk schikt hij toch in. De derde speler weigert pertinent. “You didn’t want a deal before! Now that you don’t have the chiplead, you want a deal and you want more! You’re not getting anything!”. Zijn goed recht uiteraard, dan spelen we verder. De chipleader rechts van mij begint zich alleen zorgen begint te maken. Hij wil niet dat de deal afketst en besluit uiteindelijk ook het gevraagde bedrag van de derde speler aan mij te betalen. Hij blij, ik héél blij.

Beerpong in O’Shea’s

We besluiten onze overwinning in de Pure, de nachtclub van Caesars Palace, te gaan vieren. Op de dansvloer lopen we drie New Yorkse dames tegen het lijf. De meiden zijn totaal niet onder de indruk van onze danskwaliteiten, maar onze charmes weten de avond te redden. Na afloop is iedereen nog wel in de mood voor een afterparty, maar zelfs voor Vegas is dat om vijf uur ’s nachts op een dinsdag wat teveel gevraagd. Tijd om het laatste redmiddel van stal te halen: beerpong in O’Shea’s. Je moet wat in het holst van de nacht, dat wordt geen wine and dine meer zeg maar. Beerpong dus.

Gelukkig zijn de dames niet alleen liefhebbers van een pilsje, ook blijken ze ware beerpong-experts. Vooral de collegechick blijkt over een ijzeren worp te beschikken en maakt rap korte metten met ons team. Bovendien leert ze ons allemaal regels waar wij, Hollandse kneuterboertjes, natuurlijk geen verstand van hebben. Zo ben je officieel on fire als je drie keer op rij raak gooit (andere team moet er eentje extra drinken) en krijg je de ballen terug als je beide schoten in je beurt raakt. Daarnaast leert ze ons de Dougie, want zoals haar vriendin eerder al schamper opmerkte: “You clowns really need to learn how to dance.” . En bedankt, schat.

We laten ons niet op onze kop zitten en groeien in de wedstrijd. Na drie overtuigende comeback-potten hebben we het hart van de dames definitief veroverd. Ze staan erop dat we allemaal meegaan naar hun hotelkamer in de Luxor, een van de vele megaresorts die Vegas rijk is. Het loopt tegen zevenen als we met z’n allen in de taxi stappen. Nou ja, bijna met z’n allen. De benjamin zijn we ergens kwijtgeraakt, maar dat mag de pret niet drukken.

Housekeeping
We stappen uit op de 21e verdieping van het gigantische, piramidevormige hotel aan het einde van de Strip. Bij de kamer van de dames kloppen we voor de grap op de deur en roepen met een hoog, Mexicaans stemmetje: “Housekeeping!”. Er is toch niemand op de kamer, denken we. We schrikken ons rot als plots de deur open zwaait en we onze verloren gewaande vriend in de deuropening aantreffen. In zijn T-shirt. In enkel en alleen zijn T-shirt.

Na twee seconden val ik krom van het lachen op de grond, terwijl ook twee van de dames het niet meer hebben. De een rent gillend de gang uit, terwijl de ander haar handen voor haar mond slaat en alleen nog maar “Oh my God, oh my God!” kan uitbrengen. In de hotelkamer zien we een derde dame snel de hoek in glippen. Mijn maatje blijft stoïcijns in de deuropening staan en steekt nonchalant een sigaretje op. “Fijn hartenzesje Kaal, bedankt nog”.

Volgende week
Volgende week verlaten we een dagje Las Vegas en pakken we het vliegtuig naar Los Angeles, waar we een basketbalwedstrijd van de Los Angeles Lakers gaan bezoeken. Tevens gaan we een nachtje kaarten tussen het schuim der aarde in de smerigste pokerroom ter wereld: Commerce Casino. Should be fun.

– KaleGozer –

Lees hier meer columns van Yori ‘KaleGozer’ Epskamp >>>